Pó³ roku nieobecno¶ci to by³o naprawdê du¿o czasu. Nie spodziewa³a siê wiele po swoim nag³ym znikniêciu i jeszcze bardziej nag³ym powrocie. Ale na pewno nie spodziewa³a siê tego, ¿e w trakcie jej nieoczekiwanej nieobecno¶ci jaki¶ idiota postanowi okra¶æ jej willê. Ju¿ samo to wywo³a³o w¶ciek³o¶æ syreny, ale jeszcze wiêksz± fakt, ¿e skradziono... jej chowañca! Samalandra, którr± na samym pocz±tku ochrzci³a wdziêcznym imieniem Iskra, powinna grzecznie le¿eæ w kominku lub podobnym miejscu, je¶li ogieñ siê wypali³. Ewentualnie po prostu okupowaæ jakie¶ inne cieplutkie miejsce. No tyle, ¿e jej nie by³o. W ¿adnym z zak±tków. Namierzenie z³odzieja nie by³o trudne, jako ¿e by³ kretynem, a w³amanie jak siê okaza³o by³o ca³kowicie ¶wie¿± spraw±. Z³odziej zetkniêty z w¶ciek³± w³a¶cicielk± willi nie do¶æ, ¿e po aferze, jak± rozpêta³a, natychmiast zwróci³ skradzione przedmioty, to omamiony wdziêkiem i g³osem syreny zgodzi³ siê odremontowaæ wszystko, co zniszczy³ w trakcie w³amania.
Gorsza sprawa przedstawia³a siê z Iskr±. Chowaniec poczu³ siê zagro¿ony, wiêc ugryz³ napastnika i zwia³. Czeka³o j± wiêc mozolne znalezienie Plujki, jak pieszczotliwie przezwa³a stworzonko. Mniej wiêcej dosz³a do wniosku, ¿e salamandra powinna zwiaæ do lasu, gdzie mia³a kilka swoich ukochanych miejsc, jak przyk³adowo drzewo, które kiedy¶ trzasn±³ piorun i spali³o siê od wewn±trz. I jakby problemów by³o ma³o, spotka³a Byakko. Po nag³ym znikniêciu i konieczno¶ci wyt³umaczenia siê przed innymi by³ ostatni± osob±, któr± chcia³a spotkaæ w pierwszej kolejno¶ci. Tak czy siak upar³ siê, by jej towarzyszyæ i oboje udali siê do lasu. Lereena nie protestowa³a nawet jako¶ specjalnie, raz, ¼le by to wygl±da³o, a dwa... chyba tak bêdzie ³atwiej odnale¼æ Iskrê.
- Je¶li uda ci siê j± znale¼æ, zawo³aj mnie najpierw. - poprosi³a spokojnie, panuj±c nad sob± w ka¿dym calu mimo wszystkich uczuæ, które k³êbi³y siê w niej w stosunku do towarzysz±cego jej wró¿ka. - Przestraszona mo¿e ciê ugry¼æ i uciec dalej, a w najgorszym wypadku nawet podpaliæ. - jeszcze tego by brakowa³o, ¿eby Plujka podpali³a Byakko ze stresu. Ju¿ sobie wyobra¿a³a zado¶æuczynienie, którego by za to za¿±da³. W g³osie Ler przewa¿a³a jednak delikatna troska, logicznym by³o, ¿e martwi³a siê o swojego chowañca. Przynajmniej jej ubiór nadawa³ siê do chodzenia po lesie. Wygodne botki, opinaj±ce nogi skórzane spodnie i elegancka tunika. Los jeden te¿ wiedzia³, w których miejscach pochowa³a broñ, choæ szpile, którymi przebi³a w³osy by³y do¶æ oczywiste.

Jakie rzeczy ostatnio spêdza³y mu sen z powiek? B³±ka³ siê to tu, to tam, raz na jaki¶ czas brn±c w stronê Yorku. Mo¿na by³o rzec, ¿e Byakko te¿ mia³ pewien rodzaj amnezji - nie pamiêta³, w jaki sposób nale¿y wyra¿aæ uczucia. W zasadzie sam nie by³ pewien, dlaczego mia³by traktowaæ je wyj±tkowo, z nale¿yt± czci±, skoro nastrêcza³y mu wiêcej k³opotów ni¿ po¿ytku. Nigdzie nie zagrzewa³ miejsca na d³ugo. Czas spêdzony w danym mie¶cie bywa³ wyznaczany przez termin zlecenia. Podczas lata zawsze by³o ich wiêcej. Jakby przygrzewaj±ce s³oñce miesza³o ludziom w g³owach, ka¿±c robiæ co¶, czego nie zrobiliby podszczypywani przez zimowy mróz. To nie by³a jego sprawa. Dostawa³ polecenie i nic wiêcej go nie interesowa³o. Po tygodniu albo piêciu zdecydowa³ siê na pewien okres wróciæ tam, gdzie wszystko siê zaczê³o. Na pozór miasto wygl±da³o spokojnie. ¯adnych morderstw ani porwañ. Z pewnego powodu musia³ odwiedzi³ ma³o chlubne miejsce, jakim okaza³ czarny rynek, jednak o celu tego krótkiego spacerku nie podzieli³ siê z nikim.
Na w³asne szczê¶cie lub nieszczê¶cie w drodze powrotnej do mieszkania napotka³ bardzo interesuj±c± osobisto¶æ. Widz±c poddenerwowan± wró¿kê uniós³ brew i westchn±³ g³o¶no, niespecjalnie maj±c ochotê na soczyste wyt³umaczenie swojej nieobecno¶ci. Nie przed nim powinna wylewaæ swoje winy. Oczekuj±c szczegó³owego sprawozdania okaza³by siê kim¶ gorszym od zwyk³ego hipokryty. Przecie¿ nie kto inny jak on od dawna nie t³umaczy³ siê nikomu z tego, co robi³. Pomijaj±c szczegó³y ich powitania nie móg³by nie parskn±æ ¶miechem na wie¶æ o zagubieniu siê chowañca. Z racji, i¿ nie mia³ ¿adnych planów na nadchodz±cy wieczór, postanowi³ pomóc Lereenie w poszukiwaniach.
Las o tej porze roku têtni³ ¿yciem. Odg³osy nocnych zwierz±t przyjemnie ³askota³y go w oczach. Odruchowo próbowa³ wyczuæ w okolicy obecno¶æ ma³ego jeziorka albo strumienia, z rozczarowaniem stwierdzaj±c, ¿e na tym terenie nie znajd± ¿adnego skupiska wody.
— Oczywi¶cie — wymrucza³ przekornie. Z doz± rozbawienia obserwowa³ jêzyk cia³a wró¿ki. To, jak spina³a miê¶nie... Pokrêci³ g³ow± wyra¼nie rozczarowany. S±dzi³, ¿e zdo³a wyæwiczyæ siê lepiej przez ostatnie lata. W zasadzie to nie pamiêta³, kiedy widzieli siê ostatni raz. Mo¿e jeszcze w zesz³ym stuleciu? — Podpaliæ. Nie s±dzisz, ¿e to by³by niesamowity widok? P³on±cy Byakko — zauwa¿y³, zrównuj±c z ni± krok. Na razie nie dostrzega³ ¿adnych ¶ladów obecno¶ci uroczej Plujki. W koñcu to Ler by³a w³a¶cicielk± salamandry i zna³a j± lepiej.

Ku jej lekkiemu zdziwieniu, nie pad³o ¿adne pytanie o to, gdzie by³a przez ostatnie pó³ roku, ani co wtedy ze sob± robi³a. Ul¿y³o jej, nawet bardzo. Nie, ¿eby w ogóle zamierza³a t³umaczyæ siê Byakko, nie by³ jej ¿adnym zwierzchnikiem, ¿eby mia³a to robiæ, ale przynajmniej oszczêdzi³ jej lekkiej irytacji z tym zwi±zanej. No ale gdy pad³o pytanie, co tu robi... Mo¿na siê by³o spodziewaæ, ¿e wywo³a to czysty ¶miech z jego strony. Mo¿e dlatego w³a¶nie jej miê¶nie by³y bardziej napiête ni¿ powinny byæ. By³a ¶wiadoma, ¿e od razu to dostrze¿e. By³ w tym dobry, nawet chyba musia³ byæ. A ona zawsze mia³a tendencje do lekkiej utraty kontroli w jego obecno¶ci, a to wszystko przez to, kim by³ i... jaki by³. Zastanowi³a siê, kiedy ostatnio widzia³a go na oczy i nie mog³a sobie przypomnieæ. To by³o naprawdê dawno temu. Jaka¶ jej czê¶æ têskni³a za mê¿czyzn±, bardzo malutka czê¶æ, reszta natomiast by³a wdziêczna, ¿e jest bezpieczna z dala od niego.
Przekora w g³osie Byakko by³a bardziej ni¿ s³yszalna. Niestety skoro ju¿ tu z ni± przyszed³, musia³a w pewien sposób pogodziæ siê z jego osob± i towarzystwem, nawet je¶li przez niego nie potrafi³a siê do porz±dku rozlu¼niæ. Coraz mocniej pragnê³a powrotu do swojej willi i zanurzenia siê w basenie w syreniej postaci. Tutaj zdaje siê ¿adnych zbiorniczków wodnych nie by³o.
- Och zapewne niesamowity. - przyzna³a mu racjê, przyklêkaj±c przy drobnej ro¶lince z ewidentnie zwêglonymi i nadpalonymi listkami. - Co nie oznacza, ¿e chcia³abym takowy ogl±daæ. Iskierka têdy sz³a. - doda³a, podnosz±c siê i pokazuj±c nadpalone listki. Obserwuj±c uwa¿nie ziemiê szuka³a kolejnych nadwêgleñ, salamandra musia³a byæ naprawdê wystraszona, skoro zostawia³a takie ¶lady.
- Niedaleko jest drzewo, kiedy¶ trafi³ w nie piorun, jest zwêglone od ¶rodka. S±dzê, ¿e tam mog³a pój¶æ. - troska zmienia³a siê powolutku w z³o¶æ. Ler bardzo nie lubi³a krzywdzenia i straszenia niewinnych stworzeñ dla zabawy, a tu najwyra¼niej z takim przypadkiem mia³a do czynienia. Z wystraszon± i zapewne zziêbniêt± salamandr±.
Nie pomyli³a siê, salamandra by³a dok³adnie tam, gdzie przypuszcza³a, w ¶rodku drzewa, zziêbniêta i wystraszona. Przez dobr± chwilê zignorowa³a Byakko, próbuj±c wywabiæ Iskierkê z pnia, co po d³u¿szym czasie siê jej uda³o, choæ chowaniec by³ zdecydowanie obra¿ony zostawieniem na tyle czasu. Nie dziwi³o jej to wcale. Otuli³a rêkami salamandrê i podnios³a siê. Ku jej zdumieniu Byakko znikn±³. Zamruga³a oczami, próbuj±c zrozumieæ, co tu siê w ogóle odstawi³o.
- Ja go nigdy nie zrozumiem. - oceni³a po chwili, przysiadaj±c na k³odzie, staraj±c siê w³asnym ciep³em ogrzaæ salamandrê, by móc bezpiecznie zaprowadziæ j± do domu.

//zt dla Byakko

#3

Byakko chwilowo, aczkolwiek bardzo chwilowo, zszed³ w³a¶nie na dalszy plan. To, ¿e zachowa³ siê jak skoñczony kutas i nie pojawi³ siê, gdy wyruszali na rozmowy z Clave, by³o zdecydowanie mniejszym przewinieniem, ni¿ gwa³townie znikniêcie pewnej damy, która raczej powinna mieæ w g³owie wbite nie tylko w³asne obowi±zki, ale i spore uczucie, jakim darzy³a Króla. Tymczasem szwêda³a siê chuj wie gdzie, powsinoga jedna, a Nied¼wiedzica czu³a, jak z ka¿d± chwil± obserwacji narasta w niej gniew. Syrenka zas³u¿y³a na bardzo gor±ce powitanie, najlepiej silnym ciosem prosto w nos, ¿eby a¿ chrz±stki popêka³y. Tak dla zasady i wy³adowania frustracji, która spowodowa³a, ¿e pucas niemal¿e zasycza³a w¶ciekle. Nie mog³a tego zrobiæ pod postaci±, w której w³a¶nie siê znajdowa³a, z jej dzioba wydoby³ siê zatem ostrzegawczy skrzek, a w nastêpnej chwili sokó³ poszybowa³ w dó³, by na chwilê przed wyl±dowaniem na ziemi przemieniæ siê we w¶ciek³± wojowniczkê. Jej b³êkitne oczy krzesa³y skry, które zdawa³y siê tañczyæ pomiêdzy jej rzêsami, a zaciêty wyraz twarzy sugerowa³, ¿e w tej chwili nie przyjmuje ¿adnych durnych bajeczek i oczekuje pe³nych, dok³adnych wyja¶nieñ, przedstawienia ca³ej sytuacji i zdania relacji z tego, co dzia³o siê z królewsk± wojowniczk±, podczas gdy oni tu³ali siê tutaj jak idioci, staraj±c siê jednocze¶nie stawiaæ wszystkich na nogi.
- Lepiej miej dobre wyja¶nienie - rzuci³a cicho, a jej g³os zabrzmia³ nie tylko gro¼nie, z prawdziwym ostrze¿eniem, którego mog³a siê spodziewaæ. By³ mrukliwy i poci±gaj±cy, jakby Nied¼wiedzica jedynie czeka³a na b³êdny ruch, by rozpocz±æ taniec, który kocha³a najmocniej na ¶wiecie. Przy jej biodrze ko³ysa³ siê czakram zas³aniaj±cy jeden z dwóch no¿y, jakie równie¿ przy sobie mia³a, a przez jej pier¶ przebiega³y dwa pasy stanowi±ce oparcie dla topora. Ca³e jej cia³o opina³ czarny, przyleg³y mundur sk³adaj±cy siê z w±skich spodni, wysokich oficerek i przyleg³ej tuniki i na pró¿no by³o dzi¶ szukaæ tutaj jaki¶ ozdób czy delikatnych akcentów wskazuj±cych na to, ¿e Nied¼wiedzica mia³a w sobie ten pierwiastek kobieco¶ci. Owszem, niew±tpliwie wygl±da³a dobrze, ale przede wszystkim gro¼nie, co jasno wskazywa³o na to, ¿e ¶ledzi³a Byakko, gotowa spu¶ciæ mu stosowne manto, a tutaj proszê, znalaz³a jeszcze ciekawsz± zwierzynê, której na pewno nie zamierza³a odpuszczaæ. Od tego, jakie kroki wykona syrenka, zale¿a³a niew±tpliwie ca³a jej przysz³o¶æ, która niespodziewanie znalaz³a siê w rêkach drugiej zaprzysiê¿onej Królowi wojowniczki. Problem polega³ jednak na tym, ¿e w wyniku dziwnego splotu okoliczno¶ci, Nied¼wiedzica zosta³a dowódc± wojskowym i wskoczy³a na minimalnie wy¿szy szczebelek od Lereeny, czu³a siê zatem dodatkowo w obowi±zku, by pouczyæ j± na temat tego, co teraz zrobiæ mo¿e, a czego nie powinna.
- I sk³adne, nie lubiê s³uchaæ bajdurzenia starych bab - doda³a jeszcze przesuwaj±c palcem po g³adkiej stronie czakramu, jasno daj±c do zrozumienia syrence, ¿e nie jest w ¿adnym nastroju do pierdolenia i lepiej by by³o, gdyby ogarnê³a dupê i przedstawi³a jakie¶ w³a¶ciwe wyja¶nienie swojej sytuacji. Nie chcia³a znowu kopaæ siê z koniem, to by³o dok³adnie ostatnie, o czym marzy³a w tej chwili. Jej nerwy by³y do¶æ mocno napiête, ostatecznie bowiem wyprawa do domu zbli¿a³a siê coraz wiêkszymi krokami.

Z salamandr± na kolanach musia³a wygl±daæ, jakby nic jej nie obchodzi³o. Nie by³o to jednak prawd±, tak naprawdê Lereena nie mia³a pojêcia, co teraz powinna zrobiæ. Pobieg³a znale¼æ skradzionego chowañca, bo to tak naprawdê by³o naj³atwiejsze. I teraz skoro ju¿ j± znalaz³a, to co dalej? Pó³ roku to szmat czasu, zdawa³a sobie z tego sprawê. W jej wnêtrzu narodzi³a siê z³o¶æ na Byakko, ¿e po prostu poszed³ w cholerê zostawiaj±c j± sam±. Mia³a tyle pytañ, a najwa¿niejszym by³o "dlaczego do cholery nie mo¿na wej¶æ do Faerielandu?!". Nastêpnym zapewne by³oby, gdzie szukaæ innych wró¿ek, ale oczywi¶cie ten cholernik musia³ znikn±æ. Niech go szlag trafi. Syrena zagryz³a lekko wargê. By³a w kropce, nie ukrywajmy. Nie mia³a pojêcia, co siê w³a¶ciwie dzieje, do tego ugrzêz³a w ludzkim ¶wiecie. Po pó³ roku naprawdê brakowa³o jej towarzystwa innych przedstawicieli swojego gatunku, pod warunkiem, ¿e nie by³ to Byakko. Do niego jak zwykle mia³a mieszane uczucia, wiêc wola³a trzymaæ siê od mê¿czyzny z daleka. Dla w³asnego dobra zreszt±. Ich spotkania przewa¿nie koñczy³y siê w taki sposób, ¿e nie sposób by³o o tym zapomnieæ.
Skrzek soko³a sprawi³, ¿e podnios³a g³owê, a chwilê potem przed ni± sta³a Marianne. Bardzo wkurzona Marianne, warto dodaæ.
- Marianne! - w g³osie dziewczyny brzmia³a rado¶æ i jednocze¶nie ulga. W normalnym trybie rzuci³aby jej siê na szyjê, ale Pucas by³a wkurzona, a w tym trybie oznacza³o to ³omot. Nie mia³a najmniejszej ochoty na walkê z w¶ciek³± Gwardzistk±.
- Nie denerwuj siê tak. Ju¿ wyja¶niam. Sama jestem niezadowolona z tej ca³ej sytuacji. - powiedzia³a ju¿ spokojniej, za to patrz±c w oczy Marianne, by ta wiedzia³a, ¿e syrena nie próbuje ni± w ¿aden sposób manipulowaæ. Odruchowo zaczê³a g³adziæ ³epek salamandry, zbieraj±c odpowiednie s³owa na wyja¶nienie swojego znikniêcia. - Jak zapewne ju¿ wiesz od Devany, ostatni raz by³am widziana razem z nimi na przystani, w Ba¶niowej Krainie. - zaczê³a wywa¿onym g³osem. - Zosta³am zabrana wtedy przez Mrok. Ocknê³am siê tutaj, w ¶wiecie ludzi, bez jakichkolwiek wspomnieñ. Ukry³am siê w morzu, licz±c, ¿e wspomnienia wrócê same. Nie wróci³y. Po pó³tora miesi±ca oczekiwania zrozumia³am, ¿e to trwa za d³ugo i muszê znale¼æ pomoc. Wysz³am wiêc z morza i jakim¶ szczê¶liwym trafem spotka³am wied¼mê wró¿ek. Pomog³a mi, przez ponad 4 miesi±ce by³am u niej i stara³a siê przywróciæ moje wspomnienia. Kilka dni temu jej siê to uda³o. Od razu wyruszy³am, by wróciæ do domu, ale... nie mog³am. Nie by³o ¿adnego przej¶cia. - bardzo stara³a siê nie pokazaæ, jak bardzo j± to wtedy przerazi³o. - Nie wiedzia³am te¿, gdzie szukaæ kogokolwiek z was, wiêc wróci³am do swojej willi, tutaj w York. Przypadkiem natrafi³am na Byakko, który ³askawie pomóg³ mi znale¼æ Iskrê, bo kto¶ postanowi³ okra¶æ moje mieszkanie. Ale Byakko znikn±³, zanim zd±¿y³am go wypytaæ, wiêc chcia³am siê zastanowiæ, co dalej robiæ. I wtedy siê pojawi³a¶. - ani razu nie opu¶ci³a wzroku podczas swojej opowie¶ci. Mo¿e i nie brzmia³o to wiarygodnie, ale przecie¿ by³a Faerie. Nie mog³a k³amaæ. Nie manipulowa³a równie¿ drug± wró¿k±, przecie¿ by³a znana ze swojej lojalno¶ci wobec króla. Nie zniknê³aby bez wa¿nego powodu, a utrata wszelkich wspomnieñ przecie¿ by³a takim powodem. Nie wiedzia³a, kim jest.
- Co siê w³a¶ciwie sta³o? Dlaczego nie mog³am wróciæ do domu? Gdzie siê pochowali¶cie? - wsta³a z k³ody i podesz³a do Pucas, przytulaj±c j± do siebie. - Nawet nie wiesz, jak siê cieszê, ¿e ciê widzê. - doda³a z pe³nym przekonaniem w g³osie. W koñcu bêdzie mog³a siê czego¶ dowiedzieæ. Mia³a te¿ nadziejê, ¿e wybacz± jej to znikniêcie. Nie by³o wszak¿e jej win±, lecz Mroku.

W³a¶ciwie... w³a¶ciwie nie odlecia³ zbyt daleko. Byæ mo¿e zostawienie Leereny samej sobie móg³ rozegraæ zdecydowanie bardziej grzecznie przez wzgl±d na zobowi±zanie pomocy w odnalezieniu Plujki. Rozwijaj±c krucze skrzyd³a tu¿ ponad czubkami zauwa¿y³, ¿e salamandra koniec koñców znalaz³a bezpieczne schronienie w ramionach w³a¶cicielki, wiêc móg³ odsun±æ wyrzuty sumienia na bezpieczn± odleg³o¶æ. Zwinnie wzniós³ siê kilka metrów wy¿ej i zacz±³ szybowaæ w stronê Yorku. Zapewne za kilkadziesi±t minut móg³by cieszyæ siê ciep³ot± kaszmirowego koca w zaciszu wynajmowanego mieszkania. Przytkn±³by do ust kieliszek wybornego, czerwonego wina, ale co¶ ewidentnie pokrzy¿owa³o mu plany. Dono¶ny krzyk soko³a rozdzieraj±cy ch³odne powietrze oraz turkot w¶ciekle bij±cych skrzyde³ nakaza³ mu spojrzeæ paciorkowatymi oczami za siebie. Waha³ siê tylko przez jedno uderzenie serca. Zatoczy³ do¶æ szeroki ³uk i pofrun±³ z powrotem celuj±c w miejsce pozostawienia wró¿ki samej.
Okaza³o siê, ¿e kto¶ równie ciekawy co ona postanowi³ wybawiæ j± z dyskomfortu samotno¶ci.
Cichutko wyl±dowa³ na jednej z ga³êzi pobliskiego drzewa. Wybra³ takie, które pozwala³y mu na swobodn± ocenê rozwijaj±cej siê sytuacji, a jednocze¶nie nie zdradza³o specjalnie jego lokacji. Znajdowa³ siê za plecami Leer, gdzie móg³ obejrzeæ sobie bluzgaj±c± Marianne do woli bez parali¿uj±cych konsekwencji. Jak na kogo¶, kto wybiera³ siê na wycieczkê krajoznawcz± mia³a na sobie zadziwiaj±co du¿o broni, co w porównaniu z asortymentem Byakko obrazowa³o siê imponuj±co. Formalny strój przylegaj±cy do wyæwiczonego cia³a wró¿ki nie pasowa³ do wygodnego zaprzyja¼niania siê z miejscow± faun± i flor±. Przekrzywiaj±c ³epek zwróci³ uwagê na to, co obie panie mia³y do powiedzenia. Wygl±da³o na to, ¿e Nied¼wiedzica pragnê³a od Syrenki wyja¶nieñ, które prêdko dosta³a. Zastygaj±c na swojej miejscówce z wyra¼niej zainteresowaniem s±czy³ ka¿de z padaj±cych s³ów. O dziwno nie zosta³ w nich pominiêty. Po wszystkim oderwa³ siê od ga³êzi frun±c w stronê Leereny, ostatecznie opadaj±c tu¿ za ni± ju¿ na w³asnych nogach.
— Cieszê siê, ¿e Ciê widzê, Marianne.

Lereena mia³a to szczê¶cie, ¿e nie postanowi³a rzuciæ siê rado¶nie na Nied¼wiedzicê. Owszem, pucas przepada³a za syrenk±, mia³y podobne spojrzenie na Dwory i obie by³y wierne Królowi, ale to nie oznacza³o jeszcze, ¿e Taillis z miejsca we¼mie j zaufa swojej rozmówczyni, ¿e zacznie roniæ ³zy rado¶ci czy robiæ cokolwiek podobnego, ostatecznie bowiem ani trochê jej to nie pasowa³o. Nic zatem dziwnego, ¿e choæ w jej sercu pojawi³a siê nieco cieplejsza nuta pokazuj±ca jasno, ¿e cieszy siê z tego powrotu wojownika marnotrawnego, to by³a zbyt twarda i obyta w najró¿niejszych zdradzieckich sztuczkach wojennych, by padaæ w ramiona syrenki. Ta, niezale¿nie od wszystkiego, musia³a z³o¿yæ swoje wyja¶nienia, na które Nied¼wiedzica czeka³a, stoj±c u boku Lereeny niczym kat nad dobr± dusz±. Gdyby siê tak ws³uchaæ i nieco zastanowiæ nad tym, co siê dzia³o, to mo¿e da³oby siê jeszcze us³yszeæ niecierpliwe sapniêcia wielkiego drapie¿nika, który ani my¶la³ odstêpowaæ od ofiary. I chocia¿ Nied¼wiedzica nie wygl±da³a teraz tak topornie, jak w czasie, gdy ostatnio widzia³a siê z drug± przyboczn± Króla, to niew±tpliwie pozostawa³a nadal tak samo gro¼na i agresywna, z czego jej oponentka na pewno zdawa³a sobie sprawê. G³upia w koñcu, do chuja Pana, na pewno nie by³a.
- Mrok? - warknê³a w pierwszej kolejno¶ci, a jej g³os zabrzmia³ co najmniej gro¼nie. Je¶li stoj±ca przed ni± kobieta mia³a w sobie chocia¿ cieñ Pradawnego, to mieli przesrane. Nic zatem dziwnego, ¿e niedawno mianowany dowódca wojskowy zlustrowa³ Lereenê od stóp do g³ów. - Jaka znowu wied¼ma, wyra¼niej mów - za¿±da³a, kiedy tylko spojrza³a ponownie w oczy syrenki. Jej w³asne zdawa³y siê rzucaæ b³yskawice, a wra¿enie to pog³êbi³o siê jedynie, kiedy Lereena zaczê³a pytaæ o rzeczy dla Nied¼wiedzicy ca³kiem oczywiste, a jednocze¶nie bolesne i irytuj±ce.
- Nasz ¶wiat zosta³ zniszczony przez Mrok. Opanowa³ go, podporz±dkowa³ sobie i siê w nim panoszy. Król zdo³a³ przerzuciæ do Yorku cze¶æ z nas, trudno oszacowaæ, jak liczna to grupa i czy gdzie¶ kto¶ jeszcze jest, czy ca³a reszta zosta³a tam. Jako s³ugi Mroku. Portale s± zniszczone, znalaz³am nowy i sprawuje nad nim pieczê. I chyba potrzebujesz kogo¶, kto ci to wszystko lepiej stre¶ci, bo mnie od tego wszystkiego bior± nerwy - zakomunikowa³a prosto i dobitnie. Nie podoba³o jej siê tak do koñca siedzenie w Yorku, zastanawia³a siê, jak maj± siê inni i czy ju¿ te¿ siê tutaj dusza, co w³a¶ciwie nie by³oby takie znowu dziwne. Mia³a te¿ powiedzieæ co¶ o zagubiony wró¿ku, któremu zamierza³a wyrwaæ wszystkie piórka z ogona, ale ten niespodziewanie postanowi³ jednak objawiæ siê ponownie, a oczy Nied¼wiedzicy przez s³ownie mgnienie l¶ni³y, jak w gor±czce.
- Te¿ siê cieszê, ¿e ciê w koñcu widzê, tchórzu - odpar³a cicho, a jej g³os przeszed³ w g³êboki pomruk, niemal¿e zachêty i zaproszenia, któremu raczej siê nie odmawia. A ju¿ na pewno nie odmawia siê Nied¼wiedzicy, która w istocie rzeczy obwieszona jest broni±, za¶ ka¿dy jej ruch ¶wiadczy o tym, ¿e jest drapie¿nikiem, nie zwierzyn±. I proszê! Znalaz³a zaprzysiê¿onego wojownika, który mia³ wzglêdnie dobre wyja¶nienia ostatecznie przecie¿ nie mogli sobie tak ³atwo k³amaæ, znalaz³a równie¿ nies³awnego rycerza podszytego tchórzem i oszustwem i teraz patrzy³a na niego uwa¿nie, nim w jednej chwili nie przyjê³a postaci nied¼wiedzia i nie ruszy³a na niego. Czas na wyja¶nienia min±³, je¶li by³ g³upcem - nie wiedzia³ czym siê narazi³. Na takiego jednak¿e nie wygl±da³. Pojmie zatem, z jakiego powodu zaraz wybije mu zêby.

Za d³ugo zna³a Pucas, za d³ugo razem wspó³pracowa³y, by mia³a zrobiæ tak g³upi± rzecz, jak rzucenie siê na szyjê wkurzonej kobiecie. Owszem, cieszy³a siê na jej widok, Marianne na oko te¿ by³a zadowolona widz±c Lereenê, ale syrena zdawa³a sobie sprawê, ¿e jej pó³roczne znikniêcie nie wygl±da³o wcale zbyt dobrze. Dlatego najpierw wyja¶nienia, a potem rzucanie siê na szyjê. Pucas zdecydowanie wygl±da³a i brzmia³a obecnie jak kat i sêdzia w jednym, który tylko czeka na twoje potkniêcie, by uci±æ ci g³owê. Lereena takiego potkniêcia wykonywaæ nie zamierza³a, za d³ugo pracowa³a z drug± Gwardzistk±, by nie wiedzieæ, jak gro¼na potrafi³a byæ.
- Mrok. Ale na szczê¶cie zostawi³ mnie bez ¿adnych trwa³ych szkód i pozosta³o¶ci. - powiedzia³a uspokajaj±co. By³o wyra¼nie widaæ, ¿e cokolwiek siê sta³o, by³o ¼le i Mrok by³ tu g³ównym sprawc±. Dlatego lekko unios³a d³onie, by pokazaæ Marianne, ¿e jest dok³adnie t± sam± Faeri±, któr± by³a przed swoim znikniêciem. - Prastara wied¼ma. Nie poda³a mi imienia. Blond w³osy, szaroniebieskie oczy. Eteryczna, stara... potê¿na. Nie jestem pewna, czy by³a zachwycona pomagaj±c mi, ale to zrobi³a. - nie mia³a pojêcia, jak wyja¶niæ drugiej kobiecie, o kim mowa, mia³a jednak nadziejê, ¿e to jej wystarczy. Nadal pamiêta³a to wra¿enie mocy, gdy Wied¼ma j± odnalaz³a. Tam nie by³o sprzeciwu, nawet gdyby ta nie obieca³a pomocy, Ler i tak by za ni± posz³a. Odpowied¼ jednak na w³asne pytanie sprawi³a, ¿e syrenie ziemia prawie usunê³a siê spod stóp. Jak to Faerieland zosta³ zniszczony? Jak to Mrok opanowa³ ich dom? Jak to nie ma przej¶cia? Zakrêci³o jej siê w g³owie prawie ¿e, ale zanim zd±¿y³a siê pozbieraæ, Byakko musia³, po prostu musia³ pojawiæ siê za ni±, wywo³uj±c ma³o elegancki pisk wró¿ki, gwa³towny obrót i chêæ sprania mu twarzy. Z do¶wiadczenia jednak wiedzia³a, ¿e niestety nic by nie wysz³o. Wziê³a kilka g³êbszych oddechów i odsunê³a siê na kilka kroków, doskonale rozumiej±c emocje Marianne.
- Co zrobi³? - spyta³a mimochodem, jednak nie zd±¿y³a uzyskaæ odpowiedzi, bo Pucas przybra³a sw± ukochan± postaæ nied¼wiedzicy. Nie ma to jak rozjuszony, bojowy misio. Przez chwilê naprawdê wspó³czu³a Byakko. Nie chc±c pchaæ siê miêdzy nied¼wiedzia a jego ofiarê wycofa³a siê na swoj± k³odê i zaczê³a powolnymi g³a¶niêciami uspokajaæ nieco roztrzêsionego chowañca. Przez dobr± chwilê zastanawi³a siê, co powinni teraz zrobiæ i w jej oczach pojawi³ siê nieco perfidny b³ysk. O tak, zdecydowanie wpad³a na plan.
- Marianne, zostaw go. - satysfakcja w g³osie syrenki jasno mówi³a, ¿e jej pomys³ nie by³ najlepszy dla Byakko. - Musimy odbiæ nasz dom. Ale do tego bêdziemy potrzebowali kogo¶, kto wejdzie do ¶rodka i sprawdzi, czy da siê tam cokolwiek zrobiæ. S³owem - potrzebujemy miêsa armatniego. Wykorzystajmy Byakko, jak wejdzie i wyjdzie, znaczy mamy szanse. A jak nie... - zawiesi³a g³os. Nie do koñca bowiem wiedzia³a, jak powinna dokoñczyæ to zdanie. W sumie jaka¶ jej czê¶æ wcale nie chcia³a, by znikn±³ na zawsze, ale inna mówi³a, ¿e tak bêdzie dla wszystkich lepiej. Zw³aszcza, ¿e by³ jednym z nielicznych, którzy znali jej sekret, a którego nie zamierza³a zdradzaæ, póki nie bêdzie takiej konieczno¶ci.

Wró¿ek nie ¶mia³by nazwaæ siê ulubieñcem dworów. Nigdy nie chcia³ nim byæ. Mimo to postawa Marianne, zw³aszcza migotliwy b³ysk w oku, nie ¶wiadczy³ choæby o pasywnym nastawieniu do jego nag³ego pojawienia siê przy boku zdumionej Leereny. Musia³a mu wybaczyæ, choæby na chwilkê, poniewa¿ uwagê ca³kowicie skupi³ na wró¿ce szykuj±cej siê do ataku. S³ysz±c odg³os wydobywaj±cy siê z jej gard³a odruchowo przesun±³ d³oñ w stronê sztyletu. Nie by³ a¿ tak bezbronny jak mog³a s±dziæ. W przeciwieñstwie do niej zachowywa³ spokój i nie rzuca³ niepotrzebnych s³ów na ch³odny wiatr ksiê¿ycowej nocy. Czasami pewne kwestie dotycz±ce wymawiania siê i sposobu zachowania lepiej zostawiæ w³asnym my¶lom.
Widz±c nied¼wiedzie cielsko na miejscu napastniczki równie¿ nie marnowa³ swojej energii nadaremnie. W u³amku sekundy na jego miejscu równie¿ stanê³o ogromne zwierzê pokryte br±zowym futrem - nie tylko ona posiada³a zdolno¶ci przemiany. Chwilê pó¼niej szar¿owa³ na spotkanie wró¿ce z równie wielkim zapa³em. Tu¿ przed zderzeniem uniós³ siê nieco na tylnych ³apach, wyci±gn±³ jedn± z przednich i efektownie - a przynajmniej nosi³ tak± nadziejê w duszy - trzasn±³ ni± z pazurami o ³eb nied¼wiedzicy. Si³a, jak± siê kierowa³, mog³a j± co najwy¿ej og³uszyæ. W jego interesie nie le¿a³o dzi¶ zabijanie.
Przelanie krwi jakiejkolwiek wró¿ki oznacza³o stratê dla w³adcy.
Uskoczy³ na chwilê w bok. Bystre spojrzenie Byakko przesuwa³o siê to na Marianne, to na Leerenê, która swoim pomys³em mog³a uchroniæ go przed bolesn± zemst±. Roze¶mia³ siê w my¶lach. Bêdzie jej musia³ za to podziêkowaæ, nawet je¶li nic z tego nie wyjdzie.

Mog³a wybaczyæ. Mog³a przyj±æ wyja¶nienia, to wszystko by³o oczywiste, ale nie robi³a tego tak z miejsca. Wiedzia³a, ¿e tak samo jak ona, jej pobratymcy nie mog± k³amaæ, ale kombinowaæ i przeinaczaæ prawdê - ju¿ tak. Dlatego tak uwa¿nie s³ucha³a i obserwowa³a swoj± rozmówczyniê, musia³a wiedzieæ, czy ta mimo wszystko czego¶ nie knuje. To, ¿e latami ¿e sob± wspó³pracowa³y, nie mia³o chwilowo znaczenia, choæ mo¿e inaczej - mia³o jeszcze wiêksze, bo Nied¼wiedzica spêdzi³a kobietê jeszcze uwa¿niej, zastanawiaj±c siê jednocze¶nie, jak ona w³a¶ciwie siê czuje. A przede wszystkim, gdy tylko us³ysza³a o Pradawnym, zaczê³a siê zastanawiaæ, czy jego cz±stka nie znajdowa³a siê aby na pewno w Gwardzistce. Mimowolnie szuka³a czarnych ¿y³, jaki¶ nienaturalnych ¶ladów, ale nie mia³a pojêcia, jak inaczej mog³aby zweryfikowaæ prawdziwo¶æ stoj±cej przed ni± kobiety. Musia³aby sk³amaæ w jakim¶ zakresie, ale czy przypadkiem Mrok nie opanowywa³ ca³ego cia³a? Nie poch³ania³ wszystkiego? Trudny ruch, trudna decyzja co do tego, co dalej. W koñcu nie ka¿e jej tutaj zaraz wskakiwaæ ze wszystkich ubrañ. Mia³a szczer± nadziejê, ¿e Lereena mia³a mimo wszystko racjê i pe³n± ¶wiadomo¶æ tego, ¿e nie pozosta³ w niej choæby ¶lad Mroku, nie chcia³aby ostatecznie musieæ siê z nim tutaj mierzyæ. Chcia³a widzieæ j± ca³± i zdrow±, gotow± do tego, ¿eby podj±æ dzia³anie.
- Nie jestem pewna, o kim mówisz. Poka¿ mi rêce, szyjê… wszystkie te miejsca, gdzie mogê zobaczyæ twoje ¿y³y - za¿±da³a z miejsca, jednocze¶nie spinaj±c siê wyra¼nie do potencjalnego skoku. Je¶li odmówi, to mo¿e oznaczaæ to, i¿ próbuje ukryæ w sobie Mrok. Taka opcja równie¿ by³a i Nied¼wiedzica bra³a j± pod uwagê. I pewnie dalej by siê nad tym zastanawia³a i jako¶ dzia³a³a, gdyby nie pojawi³ siê on. Nale¿a³ mu siê srogi ³omot, dla zasady, ¿eby sobie zapamiêta³, ¿e ich siê nie wystawia i nie zachowuje siê jak tchórz. Bo teraz nie by³ nikim innym, ni¿ w³a¶nie takim zasmarkanym oszustem, który jedno mówi, a drugie robi, chowaj±c pod siebie przys³owiowy ogon.
O nie, nie zapomnia³a. Nie zak³ada³a równie¿ z góry, ¿e jest na wygranej pozycji, ale w tej chwili zamierza³a naprawdê mocno mu przy³o¿yæ. Przyjê³a jego cios wydaj±c z siebie w¶ciek³y warkot, a ju¿ chwilê pó¼niej jej ³apa wypru³a do przodu, by zdzieliæ przeciwnika po modzie z tak± si³±, by co najmniej go og³uszyæ. Musia³ poznaæ smak konsekwencji w³asnych czynów. I w tym wszystkim jej uszy poruszy³y siê lekko, gdy druga kobieta przemawia³a, gdy rzuca³a swoj± sugestie, a Nied¼wiedzica mimowolnie pomy¶la³a, ¿e mog± potrzebowaæ miêsa armatniego. Takiego, jak ten tutaj, by móc ochroniæ Anthony'ego. Nie zmienia³o to jednak faktu, ¿e na razie chcia³a porachowaæ ny wszystkie ko¶ci, ot tak, dla zasady! Natar³a wiêc ponownie staj±c na tylnych ³apach i warcz±c ostrzegawczo.

Absolutnie nie mia³a ¿adnych pretensji do Marianne, ¿e nie wierzy³a jej na pierwsze s³owo i pyta³a, pyta³a, dr±¿y³a temat. Mo¿e i wró¿ki nie umia³y k³amaæ, ale za to ca³kiem dobrze manipulowa³y prawd±. Kto mia³by o tym lepiej wiedzieæ ni¿ wró¿ka wychowuj±ca siê na Dworze, miejscu pe³nym intryg, manipulacji i pó³prawd. Westchnê³a delikatnie, gdy jej opis nic nie da³ Marianne. No có¿, bez imienia Wied¼my nie by³a w stanie lepiej wyja¶niæ, kto konkretnie jej pomóg³. Przynajmniej o tyle dobrze, ¿e wszystkie jej wspomnienia wróci³y i mog³a wróciæ do pe³nienia obowi±zków. Gorzej, ¿e przez ostatnie pó³ roku ¶wiat zdo³a³ wywróciæ siê do góry nogami i nie do koñca by³a pewna, czy jakiekolwiek obowi±zki jej zostan±. Bez Króla posypie bardzo wiele spraw.
- Nie zapominaj, ¿e nigdy nie by³am Twoim wrogiem. – przypomnia³a ³agodnie Marianne widz±c, ¿e blondynka szykuje siê do ataku na ni±. – £±czy nas wspólny cel i wspólna lojalno¶æ. – a to w ¶wiecie wró¿ek znaczy³o bardzo wiele. Odgarnê³a w³osy z szyi, demonstruj±c Nied¼wiedzicy nieskaziteln±, jasn± skórê, bez ¿adnego ¶ladu czarnych ¿y³. Potem nadgarstki i przedramiona, gdy podsunê³a rêkawy tuniki, udowadniaj±c tym samym, ¿e nie zosta³ ju¿ w niej ani cieñ Mroku. Gdyby jednak Marianne za¿±da³a kompletnego zdjêcia ubrañ, postawi³aby zdecydowane veto. Zw³aszcza, ¿e pojawi³ siê Byakko, wiêc sytuacja natychmiast porz±dnie siê zaogni³a.
No tak, Wró¿koland w potrzebie, Król znikn±³, oni utknêli w ¶wiecie ludzi, a dwa misie postanowi³y sobie udowodniæ, które jest bardziej gro¼ne. Oczywi¶cie rozumia³a powody, dla których Pucas postanowi³a porachowaæ ko¶ci Byakko, tak jednak mogli do wieczora, a odnios³a wra¿enie, ¿e czas dzia³a³ raczej na ich niekorzy¶æ.
- Je¶li za mocno go porachujesz, bêdziemy musieli traciæ czas i si³y, ¿eby go wyleczyæ, miêso armatnie powinno byæ raczej w dobrym zdrowiu. A przynajmniej wystarczaj±cym, by tam wej¶æ. – przypomnia³a tylko ³agodnie. Ciê¿ko by³o stwierdziæ, czy trzyma tu stronê Byakko czy wrêcz przeciwnie, jak typowa wró¿ka mówi³a prawdê, jednocze¶nie nie zdradzaj±c niczego na temat swych my¶li. Westchnê³a w duchu, trochê pogr±¿aj±c siê w rozmy¶laniach, mechanicznie g³aszcz±c salamandrê… Salamandrê, która bez wahania zeskoczy³a z jej kolan, prosto do walcz±cych nied¼wiedzi.
- Iskra! – zerwa³a siê od razu. Nie chcia³a sama biec za ni±, ¿eby samej nie oberwaæ, za to… za to mia³a okazjê obserwowaæ, jak jej chowaniec, zdrajca cholerny, podbiega do Byakko w nied¼wiedziej formie i wtula siê w zapewne ciep³e futro. Ler zrobi³a siê najpierw blada, a potem w¶ciek³a. Cholerna zdrajczyni! Ja ci dam kominek! pomy¶la³a z w¶ciek³o¶ci±, a oczy syrenki ciska³y b³yskawice.

Gdyby mia³ teraz ludzk± twarz, u¶miechn±³by siê lekko i poprosi³ o wiêcej komplementów. Nie kwestionowa³ powodów Marianne do ataku. Nie podwa¿a³ ich i jednocze¶nie nie uwa¿a³ za s³uszne. W jego oczach nie mia³a do tego odpowiednich kompetencji. W nowym ¶wiecie tworzonym przez wró¿ki mog³o zabrakn±æ dla niego miejsca, ale nie zamierza³ udawaæ, ¿e nie pomaga³ dworowi na przestrzeni wieków. Umys³ komentowa³ ca³e zaj¶cie milczeniem, a cia³o krzycza³o, domagaj±c siê sprawiedliwo¶ci. W odpowiedzi na uderzenie Nied¼wiedzicy zarycza³ gniewnie i potrz±sn±³ ³bem, chc±c pozbyæ siê mroczków lataj±cych przed oczami.
To, co mówi³a wró¿ka, nie mia³o dla niego wiêkszego znaczenia. W zasadzie nie zwróci³by uwagi na Lereenê, gdyby nie Iskra, która z jakiego¶ powodu postanowi³a wspi±æ siê na jego grzbiet. Zdeprymowa³o go to nieco, ale nie na tyle, ¿eby przesta³ uwa¿aæ na Nied¼wiedzicê szykuj±c± siê do kolejnego ataku. W bli¼niaczy sposób uniós³ siê na tylnych ³apach w zamiarze chc±c opa¶æ na swoj± przeciwniczkê bokiem i powaliæ j± na ziemiê.
Z g³o¶nym warkniêciem znów odsun±³ siê od niej na kilka kroków. Nie zwa¿a³ na to, czy Plujka nadal trzyma³a siê jego sier¶ci. Nie móg³ dbaæ o jej bezpieczeñstwo kosztem swojego.

Chwilowo Lereena mog³a sobie krzyczeæ, co tylko chcia³a. Przeciwnicy byli bowiem w pe³ni skoncentrowani na sobie i je¶li Taillis traktowa³a to nieco jak prywatn± zemstê, jak równie¿ danie nauczki temu zawszonemu gnojkowi, tak on odbiera³ ca³± tê zabawê ca³kowicie inaczej. I jaka¶ jej czê¶æ nie mia³aby mu tego w³a¶ciwie za z³e, gdyby nie to, ¿e po prostu by³a w pe³ni wierna sprawie, a jego zachowanie traktowa³a jako tchórzostwo. Ona równie¿ kiedy¶ by³a najemniczk±, czy mo¿e raczej wojakiem, który szuka³ sobie przygód na w³asn± rêkê, niemniej jednak, gdy zaczê³o chodziæ o los wszystkich wró¿ek, nie zamierza³a kaprysiæ, wybrzydzaæ z cen± i odwracaæ siê od zadañ, jakie zosta³y jej przydzielone. I nie chodzi³o ju¿ nawet o zwi±zanie imieniem, jakiego dopu¶ci³ siê sam Król wydaj±c jej taki, a nie inny rozkaz. Nie, ona po prostu uwa¿a³a ich rasê za wa¿niejsz± od wszystkiego innego, od ka¿dego innego istnienia we wszystkich ¶wiatach, za¶ Mrok bru¼dzi³ jej w tym ca³ym obrazie. Tak jak teraz Lereena, która brzmia³a dla niej niczym brzêczenie owada i chocia¿ umys³ Taillis rejestrowa³ rado¶æ, jak± odczuwa³a z powodu jej odnalezienia, to jej zwierzêca wersja po prostu chcia³a pokazaæ drugiemu nied¼wiedziowi, jak dok³adnie ³yka siê w³asne zêby.
Tak czy inaczej Nied¼wiedzica poruszy³a w¶ciekle nosem, wydaj±c z siebie jednocze¶nie przeci±g³y, d³ugi ryk ¶wiadcz±cy o tym, ¿e wcale nie jest zadowolona. Bardzo chcia³a przy³o¿yæ oponentowi przynajmniej raz jeszcze, ¿eby dobrze zapamiêta³, jak to jest dostaæ po pysku, nic zatem dziwnego, ¿e nie minê³a nawet chwila, a Taillis rozpêdzi³a siê, co musia³o wygl±daæ wielce ciekawie. Ostatecznie znajdowa³a siê w³a¶nie w ciele wielkiego, w¶ciek³ego nied¼wiedzia, a z jej nosa zaczyna³a a¿ buchaæ para. Je¶li Lereena zamierza³a jako¶ powa¿nie porozmawiaæ z t± dwójk±, to chyba bêdzie musia³a usadziæ ich w miejscu za pomoc± jakiej¶ magii, bo nic nie wskazywa³o na to, by byli sk³onni do zrobienia sobie przerwy.

Stworzonko wkopa³o siê w nied¼wiedzi± sier¶æ Byakko, co samo w sobie by³o powodem, dla którego Obsidian powinna w tej konkretnej chwili po prostu go udusiæ. Och domy¶la³a siê, ¿e salamandrze chodzi tylko o ciep³o, ale dlaczego na wszystkich bogów nie wybra³a sobie Marianne do ogrzania siê? By³oby lepiej i bezpieczniej. Nawet nie wyra¿a³a wiêkszych protestów, gdy nied¼wied¼ stan±³ na tylnych ³apach. Za to sama syrenka to ju¿ by³ zupe³nie inny problem. By³a z³a, zmêczona i jeszcze na dodatek nie mia³a zielonego pojêcia, co tu siê w ogóle dzieje. Nie mia³a ¿adnego problemu z tym, by Marianne w³upi³a Byakko, zapewne ca³kowicie s³usznie, ale mo¿e nie teraz? Gdy jak zrozumia³a ze strzêpków informacji, Faerieland diabli – znaczy Mrok – wziêli, wiêc nale¿a³o siê sprê¿yæ i po prostu ich krainê ocaliæ? Ale nie, ta dwójka wola³a siê naparzaæ, jak wkurzone misie. ¦wietnie. Po krótkim obserwowaniu potyczki, Obsidian uzna³a, ¿e dosyæ tego wszystkiego.
Poczeka³a spokojnie, a¿ obydwa misie stan± kulturalnie na czterech ³apach. A potem skoncentrowa³a siê, wykonuj±c rêkami kilka skomplikowanych gestów. Obydwa nied¼wiedzie nie zwraca³y na ni± najmniejszej uwagi, wiêc to akurat dzia³a³o na jej korzy¶æ. Zaczê³a inkantowaæ, skupiaj±c siê ca³kowicie na zaklêciu, dziêki któremu ³apy nied¼wiedzi najpierw przymarz³y do pod³o¿a, a potem obszar wokó³ nich zacz±³ pokrywaæ siê blokiem lodowym, wi꿱c obydwa misie w ¶rodku. Lereena ograniczy³a wysoko¶æ lodu mniej wiêcej do pocz±tków misiowych brzuchów, choæ gdyby zaczêli dalej szaleæ, zostawi³aby nie uwiêzione w zimnym, mokrym lodzie tylko i wy³±cznie ³by.
- Mam wasz± uwagê? – spyta³a zjadliwym tonem, patrz±c to na jedno to na drugie. Utrzymywanie zaklêcia wymaga³o sporo koncentracji, ale w tej chwili by³a na tyle z³a, ¿e nie by³o to mocno problematyczne. – ¦wietnie. Zachowujecie siê do jasnej cholery jak ludzkie bachory! Rozwydrzone i my¶l±ce tylko o w³asnym ura¿onym ego! – wrzasnê³a Faerie, patrz±c to na jedno to na drugie. – Popatrzcie na siebie! Nasz ¶wiat jest w opa³ach, a wy siê bierzecie za ³by. Gorzej ni¿ ludzie, gorzej! – o tak, w ustach Obsidian to by³a obelga. A doliczaj±c, ¿e by³a o dobre 200 lat m³odsza od jednego i drugiego… Musia³o to wygl±daæ zabawnie, gdyby spojrzeæ w boku.
- Mo¿e najpierw zajmiemy siê odbiciem naszego domu, a potem bêdziecie sobie udowadniaæ, kto jest bardziej zaciek³ym misiem?! – popatrzy³a na nich ze z³o¶ci±.

Lereena nie by³a w tym sama. Byakko równie¿ mia³ problemy z zrozumieniem dziej±cej siê pomiêdzy nimi sytuacji. Có¿, gdyby chcia³ u¶ci¶liæ ca³e zaj¶cie, w zasadzie nie rozumia³ tylko zjadliwej postawy Marianne, która zamiast postawiæ siê w lepszym ¶wietle wybra³a przeobra¿enie siê w nied¼wiedzicê. Nie spodziewa³ siê, ¿e przywdzianie futra bêdzie oznacza³o wczepienie siê w nie Plujki ku niezadowoleniu opiekuj±cej siê ni± wró¿ki. Salamandra zachowuj±c spokój wykazywa³a siê niezwyk³ym wrêcz brakiem instynktu. Czego móg³ spodziewaæ siê po tak ma³ym stworzeniu, które nagle postanowi³o wkroczyæ miêdzy walcz±ce misie. Po ponownym osadzeniu cia³a na czterech ³apach pozwoli³ sobie rykn±æ gard³owo w stronê przeciwniczki. Nie mia³ najmniejszego zamiaru poddawaæ siê bez walki i nawet stworzenie siedz±ce mu na grzbiecie nie stanowi³o dla niego przeszkody.
Nie spodziewa³ siê, ¿e zignorowanie Lereeny mo¿e przyp³aciæ w taki sposób. Poczucie niepokoju wzbudzi³o nim wzbieraj±cy ch³ód. W pierwszej kolejno¶ci zrzuci³ to na gwa³town± zmianê pogody, ale na niebie ciê¿ko by³o dopatrzyæ siê choæby maleñkiej chmurki, dlatego prêdko odrzuci³ tê mo¿liwo¶æ. Prawda okaza³a siê zupe³nie inna. Nie mog±c oderwaæ siê od pod³o¿a zafurkota³ gniewnie i parskn±³, co by³o odpowiedzi± na bezsilno¶æ wzglêdem szaleñczego tempa wzrostu bloku lodowego. Nieprzyjemne zimno przeniknê³o jego cia³o na wskro¶, przez co salamandra wczepi³a siê w niego jeszcze mocniej.
By³ to wyj±tkowo dobry sposób na zwrócenie ich uwagi. Wyci±gaj±c ³eb w stronê wolnej wró¿ki warkn±³ g³o¶no. Skoro nie móg³ wyraziæ dezaprobaty w s³owny sposób, robi³ to wzglêdem swoich mo¿liwo¶ci.