Przewróci³ oczyma, widz±c, ¿e ten mê¿czyzna nie za bardzo przej±³ siê tym, co powiedzia³ i nie przy¶pieszy³ kroku, tylko zdawa³ siê i¶æ jeszcze wolniej ni¿ przedtem. Westchn±³ ciê¿ko, kiedy w koñcu ten ?owca doczo³ga³ siê do niego.
— D³u¿ej siê nie da³o? Zastanawiam siê, co tutaj robisz. Znowu mnie ¶ledzisz? Poza tym pracujê nad tym, co ci obieca³em – sprawdzeniem, czy mogê zrobiæ z ciebie cz³owieka. Masz jakie¶ ciekawe informacje dla mnie? — zwróci³ siê do tego ?owcy, bêd±c bliskim warczenia na niego.
Niekoniecznie wierzy³ w zbiegi okoliczno¶ci i wcale by siê nie zdziwi³, gdyby ten ?owca mia³ na niego oko, po prostu go ¶ledz±c. To by³o dobre zapewnienie, ¿e jednak co¶ robi w tej kwestii. Chcia³ jaki¶ ciekawych informacji, najlepiej nie och³apów z pañskiego sto³u Clave. Mia³ nadziejê, ¿e ten ?owca jakie¶ posiada, chyba, ¿e mu siê odwidzia³o. Tylko g³upiec zrezygnowa³by z tego, co mu zaoferowa³.

U¶miechn±³ siê wrednie, gdy w koñcu doszed³ do tego czarownika. Wcale nie musia³ byæ wredny. Po prostu mia³ ku temu okazjê, wiêc taki w³a¶nie by³. Z drugiej strony móg³ byæ mi³y, ale po co? Gilvrey na pewno mi³y nie bêdzie, wiêc po co siê w sumie staraæ. Poza tym rozmowa przez kurwê, to równie¿ jaka¶ forma komunikacji.
-Um… zapewne siê da³o – odpowiedzia³ ze wzruszeniem ramionami. Wredny u¶miech znacz±co siê poszerzy³. -Specjalnie dla ciebie, spróbujê nastêpnym razem i¶æ jeszcze wolniej – zapewni³ go z naprawdê wrednym u¶miechem. Chocia¿ potem nieco siê zdziwi³. ¦ledziæ? Po cholerê mia³by ¶ledziæ tego czarownika. W dodatku, naprawdê? Na pewno nie szed³by z wzrokiem wbitym w ziemiê, gdyby go ¶ledzi³. Raczej by siê za nim rozgl±da³, ale w sumie co on tam wiedzia³.
-Patrz±c w ziemiê? Raczej kiepsko by mi to ¶ledzenie sz³o. Wiêc… ku twemu niezadowoleniu, nie. Po prostu wyszed³em na spacer, by trochê pomy¶leæ – odpowiedzia³ ze wzruszeniem ramion. Potem jednak cicho westchn±³. Chcia³by siê staæ cz³owiekiem, chocia¿ z ka¿da chwil± coraz mniej by³ przekonany do tego pomys³u. Mia³ wra¿enie, ¿e nic z tego nie wyjdzie, a samemu w³adowa³ siê w jakie¶ szemrane interesy.
-Nie, na razie nic. Chocia¿ zastanawiam siê nad tym, czy nie powinni¶my mieæ jakiego¶ sposobu na szybk± wymianê tych informacji, bez potrzeby spotykania siê – zauwa¿y³ spokojnie.

Za ten wredny u¶miech powinien daæ mu w mordê, ale skoro mieli jako tako ze sob± wspó³pracowaæ to powinni zaniechaæ takich rzeczy jak ok³adanie siê. Ostatnio do¶æ siê nawalczyli. Ostatnio by³ dla niego mi³y, pozwalaj±c mu zje¶æ ze sob± i to jeszcze przygotowany przez niego obiad. Niemniej nie bêdzie w stanie odmówiæ sobie pewnych z³o¶liwo¶ci wzglêdem tego Nocnego ?owcy. Z wzajemno¶ci±, z tego, co zauwa¿y³.
— Wyja¶nijmy sobie jedno – je¶li tobie wydaje siê, ¿e mam du¿o czasu, który mogê marnowaæ, to jeste¶ w b³êdzie. Mój czas jest cenny i je¶li chcesz siê od czasu do czasu spotkaæ, nigdy nie ka¿ mi czekaæ d³u¿ej ni¿ to konieczne — warkn±³ do niego i mia³ nadziejê, ¿e ten mê¿czyzna sobie to wbije do g³owy. Jako czarownik mia³ wiêcej czasu, przynajmniej dopóki ¿yje, ale nie oznacza³o to, ¿e go trwoni. Jego czas by³ naprawdê cenny i mia³ wiele rzeczy do zrobienia.
Paradoksalnie on móg³ siê spó¼niaæ, a przynajmniej tak uwa¿a³. Wynika³o to z rozk³adu jego zajêæ, sposobu ¿ycia oraz podej¶cia do czasu.
Ten ?owca ¶ledzi³ go przez jedena¶cie lat i w sumie to sprawia³o, ¿e by³ sk³onny uwierzyæ w to, ¿e Eliot zna wiele sposób ¶ledzenia go i ¿e doszed³ w nich do perfekcji.
— Bior±c pod uwagê to, ¿e znalaz³e¶ siê w tym samym miejscu co ja, mog³em za³o¿yæ, ¿e nadal próbujesz mnie ¶ledziæ. A choæby nawet. Niech bêdzie, wyszed³e¶ na spacer, by pomy¶leæ — odpowiedzia³ i sam wzruszy³ ramionami.
Jeszcze mia³ mo¿liwo¶æ wycofania siê, chocia¿ teraz by³o za pó¼no na w±tpliwo¶ci i by³o za pó¼no na wycofanie siê bez przykrych konsekwencji
— Szkoda. My¶la³em, ¿e przeniesiesz jakie¶ ciekawe informacje na wymianê. Mo¿esz wysy³aæ mi listy sowi± poczt± — odpowiedzia³ z pewnym przek±sem. On zdoby³ parê ciekawych informacji, ale nie mia³ powodu, by je ujawniæ. Nie móg³ siê od takiego ¿artu, chocia¿ mog³o okazaæ siê, ¿e ?owca tego nie zrozumie.

Westchn±³ ciê¿ko, s³uchaj±c tego, co czarownik ma do powiedzenia. Dobra, w ogóle go nie s³ucha³, odwróci³ spojrzenie i po prostu patrzy³ na rzekê, która sobie leniwie p³ynê³a.
-Gdyby twój czas naprawdê by³ cenny, to zamiast pierdoliæ o tym, jak cenny jest, przeszliby¶my do jakich¶ konkretów – odpowiedzia³ spokojnie, po tym jak Gil zakoñczy³ t± swoj± tyradê, odno¶nie wagi jego czasu. Szkoda tylko, ¿e na wyja¶nienie tego, zmarnowa³ dobre piêæ minut. Na wy¿ycie siê, tudzie¿ pokazanie jaki to wa¿ny nie jest. Troszku szkoda, bo mogli naprawdê mi³o spêdziæ ten czas. Ale nie, musia³ siê zachowywaæ jak stary zgred. Naprawdê przykro i nic dobrego z tego podej¶cia nie wyniknie.
Nie wróci³ wzrokiem do Gilvreya nawet w momencie jak ten go zacz±³ podejrzewaæ o ponowne ¶ledzenie. W³a¶ciwie co¶ takiego sprawi³o, ¿e westchn±³ jeszcze ciê¿ej. By³ naprawdê cierpliw± osob±, potrafi³ d³ugo czekaæ na swoj± ofiarê. Niczym w±¿ wyczekiwaæ odpowiedniego momentu do ataku, ale do tego czarownika naprawdê przestawa³y mu te pok³ady cierpliwo¶ci wystarczyæ.
-Dla twojej informacji, ¶wiat nie krêci siê wokó³ ciebie. A ja mogê wyj¶æ na spacer i przypadkiem na ciebie wpa¶æ. Poza tym, nawet na ciebie nie wpad³em. Sam mnie zawo³a³e¶, a potem zarzucasz mi, ¿e ciê ¶ledzê – odpowiedzia³ z ciê¿kim westchniêciem. Pokrêci³ równie¿ lekko ³bem, bo w sumie co on biedny mia³ w tym momencie zrobiæ? W³a¶ciwie nie wa¿ne od tego, co zrobi lub czego nie zrobi, zawsze bêdzie tym z³ym. Niebo siê bêdzie waliæ i to bêdzie jego wina, krowa nasra a Gil w to wdepnie i te¿ bêdzie Eliota wina. Przekupi³ krowê czy co¶.
Wywróci³ oczyma s³ysz±c taka odpowied¼.
-Mi³o, ¿e ja staram siê podej¶æ do sprawy powa¿nie, a ty siê bawisz w jakie¶ swoje czarodziejskie pierdolenie. I kto teraz marnuje TWÓJ cenny czas? – Warkn±³. Zaraz jednak wzi±³ g³êboki oddech i stara³ siê uspokoiæ.

By³ sk³onny siê z nim zgodziæ, ale do jakich konkretów mieliby przej¶æ? Ten ?owca nie mia³ dla niego ¿adnych ciekawych informacji i to sprawia³o, ¿e nie zamierza³ powiedzieæ mu tego, co wie. Nie by³aby to równa wymiana.
— Twoim zdaniem do jakich konkretów powinni¶my przej¶æ? — zada³ temu ?owcy bardzo dobre pytanie, na które chêtnie pozna odpowied¼. Od niej wiele zale¿a³o. On pracowa³ nad opracowaniem sposobu przemiany Nocnych ?owców w ludzi, ale nie by³o to ³atwe zadanie. Je¶li w koñcu mu siê uda opracowaæ ten sposób to bêdzie musia³ go przetestowaæ.
Z racji swojego wieku móg³ pozwoliæ sobie na pewne rzeczy, pewne zachowania, które niektórzy powinni chocia¿ udawaæ, ¿e je toleruj±. I tak by³ jednym z tych bardziej ogarniêtych i na pozór normalnych czarowników.
— Doskonale zdajê sobie z tego sprawê. Nieszczególnie wierzê w zbiegi okoliczno¶ci i przypadki. Dlatego mog³em podejrzewaæ, ¿e znowu mnie ¶ledzisz — odpowiedzia³ i sam ciê¿ko westchn±³.
W ten sposób wyja¶ni³ mu dlaczego za³o¿y³, ¿e ten ?owca niezbyt udolnie go ¶ledzi. W dodatku nie mia³ pewno¶ci, czy to faktycznie on czy kto¶ inny. A bior±c pod uwagê ca³e ich jedena¶cie lat „znajomo¶ci” to mia³ uzasadnione powody, by podejrzewaæ co¶ takiego. By³ zdania, ¿e tego mê¿czyznê wci±¿ ¶wierzbi rêka i gdyby nie to, ¿e w jakim¶ stopniu po³±czyli si³y, pewnie nadal by na niego polowa³, pomimo, ¿e nie ma ¿adnych podstaw do tego, by s±dziæ, ¿e zabi³ Deana.
— A mog³o byæ tak zabawnie. W rzeczywisto¶ci nie musisz u¿ywaæ sowiej poczty, by siê ze mn± skontaktowaæ, ale mo¿esz do mnie po prostu zadzwoniæ. O ile masz tak± mo¿liwo¶æ. Poza tym wiesz, gdzie mieszkam — odpar³ po tym jak spowa¿nia³ oraz wzruszy³ lekko ramionami. By³o to najlepsze rozwi±zanie, jakie by³ w tym momencie wymy¶li³ dla tego ?owcy.
— Mo¿esz te¿ daæ mi jeden przedmiot, z którym jeste¶… silnie zwi±zany. Wtedy bêdê móg³ ciê odnale¼æ. Nie potrzebujê telefonu, by siê z tob± skontaktowaæ — doda³ po chwili. To te¿ by³ bardzo dobry pomys³, chocia¿ by³o parê ograniczeñ. Na przyk³ad, naturalne zbiorniki wodne i rzeki.

Westchn±³ w tym momencie ciê¿ko.
-Jakichkolwiek. Nie mam ochoty s³uchaæ twojego pierdolenia, pouczania czy tego, co w³a¶nie odjeba³e¶. B±d¼ sobie kurwa stary, jak ¶wiat, ale chocia¿ nie zachowuj siê jak marudny ramol. Nie wygl±dasz na tak± osobê, wiêc siê tak nie zachowuj, chyba ¿e twój wygl±d to tylko pic na wodê, fotomonta¿… cokolwiek to kurwa znaczy – warkn±³, a przyznaæ trzeba, ¿e gdy Eliot warcza³, to naprawdê brzmia³o, jak d¼wiêk wydawany przez dzik± bestiê. Pomasowa³ mostek nosa i teraz ju¿ naprawdê siê zastanawia³, czemu go¶cia po prostu nie zabi³. Wtedy wszystko by³oby ³atwiejsze, ale nie. Na staro¶æ robi³ siê miêkki, s³aby. ¯al go os³abia³, czy cokolwiek innego.
Spojrza³ na Gilvreya, jak na idiotê.
-No chyba nie zdajesz sobie z tego sprawy, skoro by³e¶ ¶wiêcie przekonany, ¿e ciê ¶ledzê. Och to nie moja wina, ¿e nie wierzysz, chocia¿ prawda jest taka, ¿e wystarczy³o siê zastanowiæ. Zw³aszcza, ¿e id±c nawet ciê kurwa nie zauwa¿y³em, a ma³y nie jeste¶ – naprawdê powoli mia³ do¶æ. Chyba dopada³a go staro¶æ albo co¶ innego, ale po prostu mia³ do¶æ. Chcia³ siê gdzie¶ zaszyæ, odci±æ od ³owców, czarowników, odci±æ od wszystkiego. Zwolniæ chocia¿ na chwilê, odpocz±æ, mieæ ¶wiêty spokój, na który w sumie zas³ugiwa³ z racji wieku. A zamiast tego u¿era³ siê z egocentrycznym czarownikiem, który mia³ jak±¶ jeban± maniê prze¶ladowcz± i chyba uwa¿a³ siê za pêpek ¶wiata. Ju¿ nie wspominaj±c o tym, ¿e by³ starym, marudnym dziadem, który najwidoczniej pewnych rzeczy nie rozumie, nawet je¶li mu siê co¶ sto razy powtórzy.
-Mnie to nie bawi, zw³aszcza ¿e piêæ minut temu da³e¶ mi d³ugi wyk³ad o marnowaniu twojego czasu, a sam go kurwa marnujesz na g³upie i nie¶mieszne teksty. Mam telefon i umiem z niego dzwoniæ – odpowiedzia³ z ciê¿kim westchniêciem, znów pocieraj±c mostek nosa. Naprawdê by³ tym wszystkim zmêczony, a ju¿ na pewno nie mia³ si³y na u¿eranie siê z tym starym gburem, który jak widaæ sam móg³ marnowaæ swój czas, ale innym chêtnie to wyk³ada³, jak sprzedawca towar w sklepie z mro¿onkami.
-Nie mam takich przedmiotów – mrukn±³. A ju¿ na pewno nie chcia³ dawaæ czego¶ osobistego temu czarownikowi. Jeszcze tego brakowa³o. Oczywi¶cie sk³ama³, ka¿dy ma jakie¶ przedmioty czy rzeczy, z którymi jest silnie zwi±zany. Dla niego tak± pami±tk± by³ naszyjnik, który nosi³ Dean, a teraz on go nosi³.

Przewróci³ oczyma, s³ysz±c s³owa tego ?owcy. W du¿ej mierze on mia³ racjê, ale tylko w du¿ej mierze. Nigdy jednak nie przyzna³by mu racji.
— Nie jestem stary jak ¶wiat, mam tylko czterysta lat. Chocia¿ dla ciebie mo¿e to byæ porównywalne. Tu mnie masz, bo nie jestem marudnym ramolem. Zapewniam ciê, ¿e znam bardziej spierdolonych czarowników ode mnie, ale oni s± starsi ode mnie — ¿achn±³ siê. Zdarza³o mu siê trochê marudziæ, ale jak ka¿dy mia³ do tego prawo, szczególnie, ¿e ju¿ prze¿y³ czterysta lat. Ca³y ten czas mia³ na niego wp³yw i to niekonieczne dobry.
Wydawaæ by siê mog³o, ¿e kiedy¶ by³ inny. W rzeczywisto¶ci wszystko, co go spotka³o, to, ¿e jest czarownikiem, magia i potêga, jaka siê z ni± wi±za³a, d³ugowieczno¶æ go wypaczy³y, wyci±gaj±c z niego najgorsze instynkty. To jednak nie wziê³o siê znik±d, to wszystko by³o w nim i czeka³o na wypuszczenie z klatki niczym d³ugo wiêziona bestia.
— To by³o uzasadnione przekonanie, zw³aszcza po ostatnich latach. Skoro tak mówisz to musi tak byæ, ?owco — powiedzia³, zreszt± nie pierwszy raz i wzruszy³ ramionami, jednocze¶nie koñcz±c ten temat. Nie mia³ manii prze¶ladowczej, za to mia³ problemy z prze¶ladowc±, który przez jedena¶cie lat zatruwa³ mu i to nad wyraz skutecznie ¿ycie. Nic wiêc dziwnego, ¿e by³ wyczulony na takie rzeczy z jego strony.
W byciu prze¶ladowanym nie by³o nic przyjemnego ani komfortowego. Co prawda, rozumia³ powody tego ?owcy i mo¿na powiedzieæ, ¿e sam to dla siebie ¶ci±gn±³, ale dot±d ?owca nie dowiedzia³ siê, ¿e naprawdê zabi³ jego partnera. Mia³ tylko podejrzenia. Nawet teraz nie czu³ siê w jego towarzystwie komfortowo. Zawsze pozostanie ta doza nieufno¶ci, któr± kierowa³ siê wzglêdem obcych. Stara³ siê jednak to kontrolowaæ i z nim wspó³pracowaæ.
— A mo¿e powinno. To mo¿emy wymieniæ siê numerami telefonów — odpowiedzia³, przechodz±c w koñcu do konkretów. Tym samym zakoñczy³ ten temat. Jak siê wymieni± numerami to bêdzie ³atwiej.
Uniós³ jedn± z krzaczastych brwi, s³ysz±c, ¿e ?owca nie ma takich przedmiotów. Po jego minie by³o widaæ, ¿e niekoniecznie mu wierzy³. Poza tym, ka¿dy mia³ takie przedmioty. Nawet on.
— Och, daj spokój. Ka¿dy ma takie przedmioty, z którymi jest bardzo zwi±zany — wyprowadzi³ go z b³êdu. Nie by³ taki g³upi, by uwierzyæ w takie s³odkie k³amstewko. Wyci±gn±³ te¿ zwrócon± zewnêtrzn± stron± do góry d³oñ, jakby oczekuj±c, ¿e na niej znajdzie siê jaki¶ przedmiot, z którym ten mê¿czyzna jest zwi±zany.

Widzia³ i w jakim¶ stopniu czu³, ¿e ten czarownik mu nadal nie ufa. W tym jednak nie by³o nic dziwnego, bo sam równie¿ temu skurwielowi nie ufa³. Plus jeszcze to przeczucie, ¿e mimo wszystko go oszuka³, by ratowaæ swoj± parszyw± skórê. Z drugiej jednak strony, zabicie tego osobnika faktycznie nie przywróci Deanowi ¿ycia i to chyba by³o w tym wszystkim najgorsze. Straci³ go bezpowrotnie i nic nie móg³ na to poradziæ, nie móg³ w ¿aden sposób tego cofn±æ, bo nie zna³ magii. Podejrzewa³, ¿e nawet znajomo¶æ magii by mu tego nie u³atwi³a. W koñcu to pewnie jedna z zakazanych sztuk, albo ukochany w momencie przywrócenia do ¿ycia, nie by³by sob±.
-Raczej nie – fukn±³. Nie zamierza³ siê ¶miaæ, a ju¿ na pewno nie za spraw± tego czarownika. -Zdecydowanie mo¿emy – po tych s³owach, po prostu poda³ czarownikowi swój numer. Tak by móg³ sobie to zapisaæ w swoim telefonie. Taki sposób komunikacji bardzo odpowiada³ Eliotowi. W koñcu po co¶ siê uczy³ u¿ywaæ ten telefon komórkowy, a skoro Dean nie ¿y³, to telefon le¿a³ trochê od³ogiem, bo z ?owcami na pewno za jego pomoc± nie bêdzie rozmawiaæ.
Mo¿na siê by³o domy¶liæ, ¿e Gil nie uwierzy. Ciê¿ko by³oby w co¶ takiego uwierzyæ. Eliot splót³ rêce na piersi.
-Nawet je¶li bym mia³, to na pewno bym ci go nie da³ – odpowiedzia³ ze wzruszeniem ramion. To akurat by³o logiczne. Nie odda wa¿nego dla siebie przedmiotu czarownikowi, który cholera wie co z nim zrobi. A co jak zgubi albo zniszczy? Tego zdecydowanie nie chcia³ i w³a¶nie dlatego nie kwapi³ siê do tego, by cokolwiek Gilvreyowi daæ. Komunikowaæ siê mogli przez telefon, nie potrzebowa³ automatycznego namierzania, tak by czarownik móg³ go odnale¼æ czy co¶ tam.

Póki co jeszcze nie dosta³ powodu, by zaufaæ temu ?owcy. Wszystko by³o zbyt ¶wie¿e, zbyt nowe i tylko czas poka¿e, czy zdo³a mu chocia¿ w jakim¶ stopniu zaufaæ. Nie powiedzia³ tego temu brunetowi, ale móg³ zamieniæ mo¿liwo¶æ na stanie siê cz³owiekiem na przywrócenie mu zamordowanego partnera. Nie mia³ problemu z stosowaniem „zakazanych” przez Clave rodzajów magii. Nigdy nie traktowa³ ich zakazów powa¿nie. Powodami, dla którego o tym mu nie wspomnia³ by³y: próbowa³by wskrzesiæ kogo¶, kogo sam zabi³.
Mog³oby to wyj¶æ na ¶wiat³o dzienne, ale to nie by³oby jego jedynym zmartwieniem. Móg³by stworzyæ ¿±dnego krwi potwora, który w ¿adnym stopniu nie przypomina³by tamtego mê¿czyzny. Inn± spraw±, ¿e cia³o powinno byæ w dobrym stanie. Tamten mê¿czyzna nie umar³ we ¶nie, jednak mia³ szybk± i bardzo bolesn± ¶mieræ. Z drugiej strony… móg³by sprawdziæ to, czy da siê umie¶ciæ ducha zamordowanego cz³owieka w innym ciele ni¿ jego w³asne.
Gdyby zaoferowa³ to temu ?owcy, musia³by go uprzedziæ, ¿e potrzebuje du¿o mocy magicznej i ¿e t± naj³atwiej zdobyæ poprzez z³o¿enie ofiary. ¯ycie za ¿ycie. Magia zawsze mia³a swoj± cenê.
— Powiniene¶ trochê wyluzowaæ. Mogê daæ ci co¶ na rozlu¼nienie, pomaga natychmiastowo — odpowiedzia³ i u¶miechn±³ siê przelotnie. Mia³ przy sobie co¶, co pomaga siê rozlu¼niæ, dodaje odwagi i poprawia atmosferê. To magiczna mikstura czarnoksiê¿nika zwana alkoholem.
Wpisa³ w swój telefon numer tego ?owcy oraz podoba³ mu swój numer, po czym schowa³ to urz±dzenie do wewnêtrznej kieszeni p³aszcza.
Nie by³ g³upi, chocia¿ zapewne ten ?owca go za takiego uwa¿a³. By³ jednak zdania, ¿e to by³o konieczne, ale jak sobie chcia³. Mog³oby to bardzo pomóc, szczególnie, gdyby zapad³ siê pod ziemiê.
— Jak sobie chcesz, ale potem nie mówi³, ¿e ¿a³ujesz, ¿e tego nie zrobi³e¶. Co¶ takiego mo¿e siê naprawdê przydaæ — odpowiedzia³ i cicho westchn±³. Czemu niektórzy ?owcy byli tacy têpi? Nie chcia³ tego przedmiotu dla swojego kaprysu.
— Potrzebujê, by¶ dla mnie zdoby³ co¶, czego sam nie zdobêdê — spojrza³ na niego podczas wypowiadania tych s³ów. Istnia³a szansa, ¿e nie natrafi na ¶cianê. Nie kaza³ mu tego robiæ dla swojego kaprysu. By³o to zwi±zane z tym, co chcia³ dla niego zrobiæ.

Przechyli³ lekko g³owê, gdy Gilvrey stwierdzi³, ¿e powinien trochê wyluzowaæ. To zabrzmia³o niemal¿e ironicznie w tym momencie. Zw³aszcza, ¿e mówi³ to facet, który przy nim by³ spiêty jak agrafka.
-Powiedzia³ ten z mani± prze¶ladowcz±. Nie chce niczego na rozlu¼nienie od ciebie – odpowiedzia³ i pokrêci³ g³ow±. Naprawdê zaczyna³ siê zastanawiaæ nad tym wszystkim. Z ka¿d± chwil± dochodzi³ do wniosku, ¿e godzenie siê na t± wspó³pracê nie skoñczy siê dobrze. Z drugiej strony, móg³ to wszystko olaæ i po prostu odej¶æ z York. Móg³ znale¼æ sobie jakie¶ zaciszne miejsce, gdzie mieszka³by jako Przyziemny. Wcale nie musia³ siê nim stawaæ. W koñcu… i bez tego móg³ ¿yæ spokojnie, chocia¿ zapewne nie opêdzi³by siê od psów Clave, którym by siê jego dezercja nie spodoba³a.
Z drugiej strony, zawsze móg³ upozorowaæ swoj± ¶mieræ, tak by nikt nie wiedzia³, ¿e faktycznie ¿yje. W koñcu wielu ju¿ tak robi³o i dziêki temu by³o wolnych. Niestety nigdy tej wolno¶ci nie wykorzystywali w dobry sposób. Bo wiêkszo¶æ z tych, którym uda³o siê uwolniæ od Clave, zdecydowa³o siê na próbê obalenia tej organizacji. I to by³ w sumie ich b³±d. A tego Eliot na pewno by nie pope³ni³.
-Wymienili¶my siê numerami. Poza tym, to by³oby chyba wygodne tylko dla ciebie, bo jak niby mia³bym ciê wezwaæ? – Mo¿e jakby mu wyt³umaczy³, na czym ta magia lub zaklêcie polega, to mo¿e wtedy by³by chêtniejszy, do oddania czego¶ warto¶ciowego. Zamiast od razu stwierdzaæ, ¿e bêdzie tego ¿a³owaæ. No jak widaæ nie mia³ czego ¿a³owaæ, skoro Gilvrey nawet nie by³ w stanie mu wyt³umaczyæ, jak to dok³adnie by dzia³a³o.
-Co mam zdobyæ? – Zapyta³, bo w sumie to by³o wa¿ne. A ¶piewka, ¿e to co¶, czego w sumie czarownik sam posi±¶æ nie móg³, jeszcze mniej zachêca³a, do spróbowania. Bo w koñcu… czego czarownik nie by³ w stanie zdobyæ?

On mia³ powody do tego, by czuæ siê tak przy tym mê¿czy¼nie. W koñcu on prze¶ladowa³ go przez jedena¶cie lat, a co¶ takiego nigdy nie przechodzi bez echa. Nie wspominaj±c o tym, ¿e ten ?owca ostatnio nie¼le go urz±dzi³.
— Nie mam manii prze¶ladowczej, chocia¿ mo¿e ci siê tak wydawaæ. Poza tob± nikt inny mnie nie prze¶ladowa³ i nikogo innego o to faktycznie nie oskar¿ê. Jeste¶ pewien? Bardzo by ci to pomog³o — zapewni³ go o tym, chocia¿ mog³o okazaæ siê, ¿e siê myli, a ?owca ma racjê. W koñcu osoba z problemami psychicznymi czêsto nie zdaje sobie z nich sprawy.
Uwa¿a³ siê za stosunkowo ekscentrycznego, chocia¿ prawd± by³o, ¿e mia³ w sobie pe³ne pok³ady szaleñstwa i mia³ trochê wad, na które sk³ada³y siê jego najgorsze cechy. Zosta³y uwydatnione przez wiele czynników, g³ównie przez magiê, któr± posiada³ i pewne zdarzenia losowe.
Niewiele brakowa³o, siêgn±³ do wnêtrza swojego p³aszcza, by wyci±gn±æ z niej srebrn± piersiówkê, któr± wyci±gn±³ w stronê ?owcy. Znajdowa³ siê tam irlandzki samogon, magiczna mikstura czarnoksiê¿nika zawieraj±ca objêto¶ciowo oko³o 90 % alkoholu. Pamiêta³ jednak, ¿e ?owca niekoniecznie chcia³ piæ alkohol, dlatego te¿ niewiele by tym wskóra³.
— Kawy albo herbaty te¿ nie chcesz ode mnie? — zapyta³ go. Do kawy i herbaty te¿ mo¿na by³o wlaæ alkohol. Kawa maskowa³a jego zapach i smak skuteczniej ni¿ herbata. I mo¿e to by³ w³a¶nie sposób na tego ?owcê.
— Póki to dzia³a w jedn± stronê, ale mogê stworzyæ co¶, co pozwoli ci mnie wezwaæ i nie bêdzie telefonem. Przedmiot, o którym mówi³em jest mi potrzebny do tego, by móc ciê odnale¼æ. Telefony przecie¿ s± zawodne – mo¿esz go zgubiæ albo mo¿e zostaæ ci zabrany — odpowiedzia³ i w sumie zacz±³ siê nad tym zastanawiaæ nad tym zagadnieniem. Mo¿e teraz bardziej bêdzie sk³onny na to przystaæ, zw³aszcza, ¿e nie zamierza mu teraz robiæ na z³o¶æ. Sta³ siê dla niego znacznie bardziej cenny i dlatego wymaga³ pewnej ochrony.
— Ko¶ci Nefilim — powiedzia³ wprost, nie zamierzaj±c owijaæ tego w bawe³nê. Z tego co wiedzia³, mia³y magiczn± moc, ale dla niego by³y niedostêpne ze wzglêdu na miejsce, w którym je sk³adowano.

Spojrza³ z pow±tpiewaniem na tego mê¿czyznê, bo jako¶ nie koniecznie mu wierzy³ w to, ¿e Gilvrey nie mia³ mani prze¶ladowczej. Przecie¿ to by³o na kilometr widaæ i czuæ, ¿e mia³ tê maniê. Gdyby jej w sumie nie mia³, to nie dopytywa³by z takim wyrzutem, czy go ¶ledzi³. Jakby nie mia³ nic lepszego w ¿yciu do roboty, jak teraz po zakopaniu topora wojennego nadal ¶ledziæ tego czarownika. Naprawdê, a¿ tak mu siê w ¿yciu nie nudzi³o.
-Tak, tak jasne, nie masz. Wmawiaj sobie dalej, na zdrowie. Tak, jestem pewien – odpowiedzia³ powa¿nie, bo w sumie piæ nie zamierza³. Nie mia³ na to do¶æ mocnej g³owy i by³ niemal¿e pewien, ¿e nic dobrego by z tego nie wynik³o. Poza tym nie ufa³ tym specyfikom Przyziemnych. Potrafi³y nie¼le namieszaæ w g³owie, chocia¿ powiedzmy sobie szczerze, wcale nie trzeba by³o piæ, by mieæ namieszane w g³owie. Wystarczy³o byæ Gilvreyem, ewentualnie jakimkolwiek innym czarownikiem, który ¿y³ wystarczaj±co d³ugo, by oszaleæ. Bo ci zdecydowanie byli szaleni.
Zmarszczy³ delikatnie brwi, bo w sumie to by³o podejrzane. Ten mê¿czyzna raczej dobr± wol± siê zwykle nie wykazywa³. W³a¶ciwie to mo¿na by powiedzieæ, ¿e ten facet ogólnie dobrymi chêciami na lewo i prawo nie sypa³.
-To podejrzane, ¿e co¶ takiego proponujesz, po uprzednim oskar¿aniu mnie o ¶ledzenie twojej osoby – odpowiedzia³ ze wzruszeniem ramion, tym samym poniek±d obchodz±c pytanie, które zda³ mu ten czarownik. Nie odpowiedzia³ równie¿ na nie, chocia¿ to móg³ zrobiæ w ka¿dej chwili, tak naprawdê.
Zmarszczy³ brwi, bo w sumie nadal nic nie rozumia³. Nie wiedzia³, co ma na celu wiedzenie, gdzie on jest. Co w ten sposób Gilvrey chcia³ unikn±æ kolejnego ¶ledzenia, czy co? W tej chwili Eliot nie mia³ ku temu powodu, a wiêc to wszystko wydawa³o mu siê trochê bez sensu.
-Po co chcesz mnie odnajdywaæ? Boisz siê, ¿e znów ciê bêdê ¶ledzi³ albo, ¿e dam nogê i ju¿ nigdy wiêcej mnie nie zobaczysz? Poza tym, jakby mia³o wygl±daæ to.. wszystko. Co, mam ci daæ ten mój przedmiot, ty to sobie na³adujesz swoj± magi± i mi go oddasz? Czy jak? – Zapyta³, bo w tej chwili to by³o dla niego istotne. Nie chcia³ traciæ swojej pami±tki bezpowrotnie. Nie do koñca te¿ podoba³o mu siê to, ¿e Gilvrey by³by w stanie go namierzyæ po tym czarze. Niemniej chcia³ siê dowiedzieæ jak najwiêcej o tym wszystkim, zanim podejmie jak±¶ decyzjê.
-Ko¶ci Nefilim? Nasze ko¶ci? Niech zgadnê… potrzebujesz ich do tego swojego czarowania, czy mo¿e jako ¼ród³a mocy? – Splót³ na piersi rêce. Doskonale wiedzia³, jakie w³a¶ciwo¶ci maj± jego ko¶ci. Wiedzia³, bo przecie¿ by³o ca³e miasto Ko¶ci z nich zbudowane, które by³o swoist± twierdz± magiczn±, a to w sumie tylko dlatego, ¿e by³o zbudowane z ko¶ci Nocnych ?owców.

Ponownie przewróci³ oczyma, czuj±c na sobie to pow±tpiewaj±ce spojrzenie. By³o to nad wyraz ironiczne, ¿e osoba, która prze¶ladowa³a go przez jedena¶cie lat usi³owa³a mu wmówiæ, ¿e ma maniê prze¶ladowcz±. Mo¿e zakopali topór wojenny, ale wszystko by³o zbyt ¶wie¿e.
— Jak na razie to ty próbujesz mi co¶ wmówiæ. I mo¿e bym siê nad tym zastanowi³, czy przypadkiem nie masz racji, gdyby nie to, ¿e pod±¿a³e¶ za mn± przez jedena¶cie lat jak pies goñczy i próbowa³e¶ mnie zabiæ. Niech ci bêdzie — niewiele brakowa³o, by na niego warkn±³.
Zamiast tego odpowiedzia³ powa¿nie i ch³odno. Niech go nie denerwuje bardziej ni¿ to dopuszczalne, bo w koñcu siê to dla niego ¼le skoñczy. Ten ?owca móg³ wiele zyskaæ, ale te¿ móg³ wiele straciæ. A to, co mu oferowa³ mog³o byæ jedn± szans± na milion, niezale¿nie od efektu.
Gdyby ten ?owca powiedzia³ mu, ¿e jest szalony… temu raczej by nie zaprzeczy³. Bo nie by³ zdrowy na umy¶le, ale to te¿ mia³o swoje pod³o¿e i bynajmniej nie chodzi³o tylko o to, ¿e jest d³ugowieczny.
Nie by³ zaskoczony tym, ¿e jego towarzysz uwa¿a³ to za podejrzane zachowanie z jego strony. Taka by³a prawda, nie szasta³ dobrymi chêciami na lewo i prawo. Nie by³ altruist± i nigdy nie bêdzie.
— Dobrze wiesz, ¿e to nie jest nieuzasadnione oskar¿enie. Muszê siê czego¶ napiæ, a ty jeste¶ pod rêk± — sprostowa³ pewne rzeczy. Niech ten ?owca nie wyobra¿a sobie za wiele, chocia¿ prawd± by³o, ¿e mia³ inny plan. Niech po prostu ten ?owca w to uwierzy i na to przystanie.
— Ty naprawdê jeste¶ tak g³upi czy tylko sprawiasz takie wra¿enie? Wyja¶ni³em ci, dlaczego potrzebujê tego przedmiotu i po prostu wyci±gnij z tego lepsze wnioski ni¿ to, ¿e siê bojê tego, ¿e bêdziesz mnie ¶ledziæ albo ¿e dasz nogê i nigdy ciê nie zobaczê. Do pierwszego zd±¿y³em poniek±d przywykn±æ i bêdê utrzymywaæ z tob± kontakt do pewnego momentu, a potem ¿ebym ciê nie widzia³ na oczy. Masz mi go daæ na jaki¶ czas i nie liczyæ na to, ¿e szybko ci go oddam. Bêdzie jednak w dobrych rêkach — zapyta³ go wprost o to, czy jest takim debilem na jakiego wygl±da czy tylko sprawia takie wra¿enie.
Ten przedmiot by³ mu potrzebny, by odnale¼æ tego ?owcê w razie potrzeby, kiedy zawiedzie komunikacja za po¶rednictwem telefonów. To mog³o mu pomóc, a ca³a umowa wymusza³a na nim ratowanie skóry temu ?owcy. Do jej zakoñczenia by³ dla niego w du¿ej mierze cenny.
— Tak. Je¶li jeste¶ jednym z Nefilim to chodzi o wasze ko¶ci. I to i to. Sam bym to zrobi³, ale tam przecie¿ nie wejdê — spojrza³ na niego spod zmarszczonych brwi i znów by³ zmuszony poddaæ w w±tpliwo¶æ inteligencjê Eliota. Gdyby nie by³ czarownikiem, sam by poszed³ podebraæ parê ko¶ci Nocnych ?owców. Gdyby uda³o mu siê tam dotrzeæ, by³oby to niechybnie samobójstwo.

Westchn±³ ciê¿ko, gdy us³ysza³ o tym nieuzasadnionym oskar¿eniu. Chocia¿ z drugiej strony powinien mieæ to w dupie. I w sumie mia³. Zdaniem Eliota miêdzy nimi by³o w miarê okej. Dlaczego? Chocia¿by dlatego, ¿e byli facetami, ¿e dali sobie po mordzie, no i co najwa¿niejsze, wyt³umaczyli sobie, co jest na rzeczy. Szkoda tylko, ¿e Gilvrey podchodzi³ do tego wszystkiego jak baba i bêdzie mu to pewnie rozpamiêtywaæ jeszcze przez nastêpnych tysi±c lat, których na szczê¶cie nie prze¿yje. Istnia³a niestety szansa na to, ¿e Gil bêdzie mu to nad grobem wypominaæ.
-Skoro musisz siê napiæ, to siê napij. Nie wiem, do czego ci jestem potrzebny. Jak nie chcesz piæ do lustra, to mo¿esz zawsze i¶æ do kawiarenki. Zw³aszcza ¿e to wspólne raczenie siê herbat± w naszym przypadku, raczej nie nale¿a³oby do przyjemnych – westchn±³. Tak, to jeszcze nikt go na herbatê czy kawê nie zaprasza³. W dodatku, to go ani trochê nie zachêca³o do tego, by i¶æ gdziekolwiek z Gilvreyem. W³a¶ciwie to mia³ ochotê po prostu wróciæ do Instytutu i tam czekaæ, a¿ do niego zadzwoni i przy okazji pozyskiwaæ informacje.
Splót³ na piersi rêce, wpatrywa³ siê chwilê w tego czarownika.
-Tak, jestem g³upi. Jestem takim debilem, ¿e nie ogarniam na chuj ci mo¿liwo¶æ namierzenia mnie, zw³aszcza ¿e nie chcesz mi tego wyt³umaczyæ. Druga sprawa jest taka, ¿e i tak mi to nic nie daje, bo ja ciebie wezwaæ nie mogê, a ty mo¿esz mnie wszêdzie znale¼æ. Trzecia sprawa jest taka, ¿e mo¿e nie chcê z osoba tak± jak ty, utrzymywaæ kontaktu innego ni¿ telefoniczny. Zw³aszcza, ¿e nawet gdyby¶ znalaz³ sposób na przemianê mnie w cz³owieka, to i tak pewnie by¶ siê zastanawia³ dwa dni, czy warto mnie poinformowaæ i jak± cen± za to mi rzuciæ – odpowiedzia³ ze wzruszeniem ramion. Problem w tym, ¿e w tej chwili to Gilvrey go potrzebowa³. On móg³ znale¼æ inny sposób na wyrwanie siê spod Clave. Niestety wtedy ten czarownik straci pos³usznego psa w szeregach wroga. Niestety zachowanie czarownika ani trochê, nie zachêca³o do wspó³pracy z nim. -I w tym momencie uwa¿am, ¿e to ty jeste¶ g³upi, je¶li s±dzisz, ¿e dam ci jaki¶ przedmiot z którym jestem zwi±zany, by¶ go trzyma³ nie wiadomo ile z zapewnieniem, ¿e „bêdzie w dobrych rêkach”. Bo twoich r±k zdecydowanie nie uwa¿am za dobre – odpar³ ca³kiem spokojnie. Wystarczy³oby tylko to wszystko wyt³umaczyæ, na spokojnie, bez ¿adnego spinania siê czy unoszenia.
Je¶li Gilvrey uwa¿a³ siê za najcudowniejsz± istotê na ¶wiecie, to niech sobie sam radzi. On nie musia³ znosiæ jego cudowno¶ci i paskudnego charakteru.
-Nie kurwa, jestem wró¿k±. Nie widzisz moich skrzyde³ek i czu³ek? Spójrz na mnie tak jeszcze raz, a sam bêdziesz sobie zapierdala³ po te ko¶ci. G³upi nie jestem, wiem co potrafi± zrobiæ nasze ko¶ci, miêdzy innymi dziêki ich w³a¶ciwo¶ci± nie mo¿esz zataszczyæ parszywego ty³ka do Miasta Ko¶ci – odpowiedzia³ powa¿nie. O ko¶ciach zapewne wiedzia³ wiêcej ni¿ Gilvrey. Niemniej nie zamierza³ siê z nim t± wiedz± dzieliæ.

Czego chcia³ od tego ?owcy? Bynajmniej nie przeprosin. Chcia³ przyznania, ¿e tak by³o. A to dowodzi³oby tego, ¿e ten ?owca ma obsesjê na jego punkcie. Najwyra¼niej pro¶ciej wmawiaæ co¶ szaleñcowi ni¿ samemu przyznaæ siê do szaleñstwa.
— Ostatnio nie by³o tak ¼le, jak jad³e¶ u mnie —stwierdzi³ jedynie oraz po chwili nieznacznie wzruszy³ ramionami. Zdecydowa³ siê siêgn±æ po piersiówkê, która spoczywa³a w wewnêtrznej kieszeni jego p³aszcza i upi³ z niej ³yk tego alkoholu. Zapiek³ go w gardle oraz sprawi³, ¿e nieznacznie siê skrzywi³.
— Powiedzia³em, ¿e telefony s± zawodne – mo¿esz go zgubiæ, kto¶ mo¿e ci go zabraæ. Czy to takie trudne do zrozumienia? Widocznie tak. Mo¿e byæ tak, ¿e znajdziesz siê w sytuacji bez wyj¶cia i wtedy zdasz sobie sprawê, ¿e dobrze by³oby liczyæ na czarownika. Jak mówi³em, mogê stworzyæ co¶, co pozwoli ci mnie wezwaæ w razie potrzeby. Jednak pod warunkiem, ¿e dasz mi przedmiot, o którym mówi³em. Z wzajemno¶ci±. Spotykanie siê z tob± nie sprawia mi przyjemno¶ci. Bior±c pod uwagê to, ¿e nie spodziewam siê wdziêczno¶ci za to z twojej strony, tak zastanawia³bym siê — powtórzy³ ju¿ ze znudzeniem i ponownie wzniós³ oczy ku niebu.
Mo¿e teraz temu ?owcy bardziej siê rozja¶ni w tej pustej g³owie.
Co¶ za co¶. Nie bêdzie traciæ czasu na zapewnienie temu ?owcy podobnej mo¿liwo¶ci nie dostawszy czego¶ w zamian. On równie¿ nie chcia³ utrzymywaæ z nim kontaktu, a jednak to robi³. Naprawdê by siê nad tym zastanowi³, bo prawd± by³o to, ¿e ten ?owca na to nie zas³ugiwa³.
Do tej pory nie przyniós³ mu jaki¶ ciekawych informacji, kiedy on ma siê czym wymieniæ. Potrzebowa³ go, ale to mo¿e siê zmieniæ, je¶li ten ?owca nie bêdzie dla niego przydatny. Co wiêcej, ten mê¿czyzna nie chcia³ z nim wspó³pracowaæ.
— Odda³bym ci go po zakoñczeniu naszej wspó³pracy. Tego móg³by¶ byæ pewien. Nie widzê powodu, by zatrzymaæ co¶, co nale¿y do ciebie na d³u¿ej ni¿ to konieczne — odpar³ ciê¿ko westchn±³. Niewiele brakowa³o, a by ponownie siê napi³. Dot±d mu siê nie zdarzy³o, by naprawdê chcia³ zabiæ tego ?owcê. A¿ do teraz. Bo w tym momencie naprawdê chcia³ go zabiæ. I bynajmniej nie by³aby to szybka ¶mieræ.
— By³aby z ciebie okropna wró¿ka. A nawet je¶li to co? Mo¿esz sobie gadaæ, ale je¶li nie przyniesiesz mi tych ko¶ci zastanowiê siê nad sensem tej umowy, któr± zawarli¶my i to na twoj± niekorzy¶æ. Bo nie masz dla mnie ani informacji i jeszcze stwarzasz problemy zamiast naprawdê wspó³pracowaæ, przynosz±c mi parê ko¶ci bez pierdolenia — skwitowa³ i znów siê skrzywi³.
Nie wygl±da³ na kogo¶, kto siê przej±³ tymi s³owami Eliota. Dla niego by³a to gro¼ba bez pokrycia. To by³o te¿ w interesie tego mê¿czyzny – mia³ przekazywaæ informacje od Clave, mia³ z nim wspó³pracowaæ i jak na z³o¶æ tego nie robi³. Za owocn± wspó³pracê mia³ szansê zostaæ cz³owiekiem. Nie dostanie tego, je¶li bêdzie nadal siê tak zachowywaæ i z nim nie wspó³pracowaæ.