Nie chcia³ go wystraszyæ? A bawienie siê nim przy pierwszej okazji to niby co by³o? Prawdopodobnie, gdyby nie wspomnienia z ostatniego spotkania, na które wci±¿ dostawa³ dziwacznych dreszczy, po których siê wzdryga³. Jednak¿e, wbrew jego woli, cia³o reagowa³o samo. Rozlu¼ni³ siê w tej samej chwili, w której Jonathan powróci³ do poprzedniej pozycji. Kiedy sam siê nachyla³ w jego stronê, chocia¿ wygl±da³o to jakby prosi³ siê o przesuniêcie zabawy nieco dalej, rozum podpowiada³ co innego. Prawdê mówi±c Lenn mia³ zupe³ny mêtlik w g³owie, ale uczepi³ siê kilku rzeczy, które zd±¿y³ zauwa¿yæ i za którymi chcia³ i¶æ dalej.
Nie dos³ysza³ pytania o ligê, a raczej nie zwróci³ na nie uwagi, poch³oniêty my¶lami. Zmarszczy³ za to brwi na stwierdzenie, ¿e co¶ ich ³±czy. W ci±gu zaledwie kilku sekund czarownik móg³ dostrzec w spojrzeniu £owcy niezrozumienie o czym on mówi, po chwili zaskoczenie, ¿e najwyra¼niej odezwa³ siê na g³os mówi±c o zwi±zkach, ¿eby na koniec ciemne oczy na nowo emanowa³y ciekawo¶ci±. Odsuwaj±c ten dziwny magnetyzm, jaki uderza³ od czarownika, a który Lennan przypisywa³ po prostu jego aurze, zadziwiaj±co intryguj±cym by³o stwierdzenie, ¿e mo¿e ich co¶ ³±czyæ. Je¶li Jon nie by³by pewny czy jego wcze¶niejsze s³owa zapad³y siê w £owcy, zmuszaj±c go do rozmy¶lañ na temat ich dwóch, teraz móg³ byæ tego pewny. Lennan nie potrafi³ nigdy ukrywaæ emocji, które odbija³y siê w jego oczach, nawet je¿eli na twarzy u¶mieszek pozostawa³ bez zmian. Teraz by³o widaæ niczym krêc±ce siê trybiki, jak mê¿czyzna pod¶wiadomie zaczyna zestawiaæ swoje do¶wiadczenia ¿yciowe z tajemnic± siedz±c± przed nim pod postaci± Jonathana. Wiele ich ³±czy³o? Zagubione dusze?
Stara³ siê odpowiedzieæ tak, aby by³ dobrze rozumiany sens jego s³ów. W czasie wojny jego przyjaciele, ci z którymi trenowa³, walczy³, nagle zaczêli postrzegaæ go jako wroga. Tylko dlatego, ¿e mia³ w sobie krew wró¿ek. Idioci my¶leli, ¿e zna imiona choæ kilku Faerie, co mog³oby pozwoliæ im kontrolowaæ je. Zaczêli go przes³uchiwaæ w ma³o kulturalny sposób, gotowi do bardziej krwawych posuniêæ. Od tamtej pory Lenn nie czu³ siê do koñca dobrze po¶ród Nefilim. Do tego ostatnie zadanie... Mia³ doprowadziæ poszukiwanego ¿ywego, a bez wahania przestrzeli³ go strza³±. Bezbronnego. Nie by³o mowy o obronie w³asnej, a na koniec nie poczu³ ani odrobiny ¿alu. O takich demonach my¶la³, ale reakcja Jonathana sprawi³a, ¿e zmarszczy³ czo³o.
- Ka¿dy jest fascynuj±cy, bez znaczenia na pochodzenie. Jedni co prawda mniej, inni bardziej... - odpowiedzia³, prostuj±c siê i opieraj±c o krzes³o. Znów poczu³ siê nieswojo, ale nie tak, jak poprzednio. Wyczuwa³ zmianê w zachowaniu czarownika, choæ nie potrafi³ jeszcze posk³adaæ wszystkiego w ca³o¶æ. Wci±¿ mia³ nieznacznie zmarszczone brwi, gdy odwzajemnia³ dziwne spojrzenie mê¿czyzny. Odnosi³ niejasne wra¿enie, ¿e trafi³ przypadkiem w czu³y punkt, ale nie potrafi³ go w tej chwili zlokalizowaæ. Inn± spraw± by³ szok, ¿e w ogóle siê tym przejmowa³. Przecie¿ w gruncie rzeczy nie chcia³ mieæ z nim niczego wspólnego. Nie chcia³, prawda?
Wys³ucha³ jego odpowiedzi i przez chwilê bawi³ siê szklank±, w której mia³ ostatni ³yk. W koñcu przechyli³ j± dopijaj±c do koñca. Odstawi³ szklankê i chwilê milcza³, przetwarzaj±c to, co us³ysza³, a lekki u¶miech zacz±³ b³±kaæ siê po jego ustach.
- Dobrze wiedzieæ, ¿e jest siê wyj±tkowym - rzuci³ ironicznie, próbuj±c obróciæ w ¿art odpowied¼, której jak siê okaza³o nie chcia³ znaæ. ¦wiadomo¶æ, ¿e Jon nie mia³ nikogo innego na oku do tej ca³ej swojej nauki sprawia³a, ¿e Lennan mia³ niejasne przeczucie, ¿e to nie jest ich ostatnie spotkanie. - Skoro odpowiadaj± za kolory emocje... - zacz±³, zerkaj±c na w³osy czarownika i dopiero teraz u¶wiadamiaj±c sobie, ¿e straci³y blask. - To stawia pytanie, czy dany kolor odpowiada konkretnej emocji, czy tu nie ma ju¿ zale¿no¶ci - dokoñczy³ powoli, lustruj±c go spojrzeniem, które ostatecznie pad³o na pusta szklankê. Idealny moment, ¿eby siê zbieraæ.
- Mogê na spokojnie odej¶æ, czy znowu czeka mnie przeniesienie w inne miejsce? - spyta³ z pozoru lekkim tonem, powoli ³api±c za kurtkê.

Nie chcia³. Nie móg³ jednak nic poradziæ na to, ¿e w mê¿czy¼nie by³o co¶ poci±gaj±cego, ¿e po prostu chcia³ go dotkn±æ, chcia³ sprawdziæ, jak± fakturê ma jego skóra, chcia³ siê przekonaæ, jak pachn± jego w³osy, chcia³ przekonaæ siê o wielu sprawach. Dostawa³ jednak wci±¿ po palcach i chocia¿ rêce wrêcz go ¶wierzbi³y, by co¶ zrobiæ ju¿ teraz, natychmiast, to musia³ trzymaæ swoje po¿±danie na wodzy. Wiedzia³ ju¿, ¿e w tym przypadku co nagle, to po diable, a nie chcia³ straciæ mo¿liwo¶ci zbli¿enia siê do £owcy, tym bardziej, ¿e wyra¼nie balansowa³ na cienkiej, niewyra¼nej granicy, która przesuwa³a siê raz w jedn±, raz w drug± stronê nigdy nie pozostaj±c w jednym miejscu, jakby to by³o nazbyt nudne. Nic zatem dziwnego, ¿e Jonathan wêdrowa³ wraz z ni±, nagina³ j± nieco i sprawdza³, czy za moment nie dostanie ni± po nosie, tak jak mia³o to miejsce teraz. Prêdko dostrzeg³, ¿e Lennan jest spiêty i nie podoba mu siê do koñca to, co robi³. Uzna³ jednak, ¿e bêdzie musia³ pozostawiæ po sobie kolejne, ca³kowicie niezapomniane wra¿enie, teraz jednak nie chcia³, ¿eby £owca jeszcze odchodzi³, zamierza³ zatrzymaæ przy sobie mê¿czyznê jak najd³u¿ej, by zapisaæ siê w jego pamiêci, by nie móg³ straciæ jego obrazu spod powiek.
Dostrzega³ te wszystkie zmiany, jakie zachodzi³y w £owcy, to niedowierzanie, zdziwienie, a jednocze¶nie zaciekawienie, jakby uzna³, ¿e teraz pozostaje mu ju¿ tylko znalezienie tych cech wspólnych, o których mówi³ Jonathan. Byæ mo¿e gdyby Lennan s³ucha³ go nieco uwa¿niej, dostrzeg³by to porównanie, spostrzeg³by, ¿e s± rzeczy, które faktycznie powoduj±, ¿e s± do siebie podobni. Nie przynale¿eli do ¿adnej ze stron, nie byli ani ¶miertelni, ani nie¶miertelni, nie byli w pe³ni ¿adn± ze stron. ¯yli zatem ca³y czas, nieprzerwanie, na swoistej krawêdzi, lawirowali na niej, musieli sobie radziæ z tym, jak na nich spogl±dano. Jak na niebezpieczeñstwo, jak na kogo¶, kto mo¿e bez szemrania wykonaæ jakie¶ zadanie, na mordercê, na dziw i potwora. Kim zatem ostatecznie faktycznie byli? Co siê w nich kry³o? Poza tym ¿aden z nich, jak widaæ, nigdy nie zbudowa³ trwa³ego zwi±zku, nie zwi±za³ siê z nikim na tyle, by wyjawiæ mu swoje sekrety. A przynajmniej tak by³o pozornie. A przynajmniej tak im siê wydawa³o. Tak czy inaczej Jonathan doszed³ do wniosku, ¿e mo¿e z £owcy czytaæ jak z otwartej ksiêgi, jego oczy mówi³y mu wszystko, opowiada³y to, do czego mê¿czyzna nie chcia³ siê przyznawaæ. Dlatego te¿ czarownik wy³apa³ ten moment, w którym do jego rozmówcy dotar³o, ¿e co¶ siê zmieni³o. Kiedy to w niego uderzy³o. Czu³, ¿e co¶ ju¿ nie by³o takie, jak chwilê wcze¶niej, ale zdaje siê, ¿e nie by³ w stanie zidentyfikowaæ, co dok³adnie. Za ma³o siê stara³.
- Nieskromnie uznam zatem, ¿e zaliczam siê do tej drugiej grupy - powiedzia³ na to, a jego oczy b³ysnê³y skryte pod kurtyn± rzês. W³osy jednak nadal pozostawa³y jakby bezbarwne, za¶ jego uszy przesunê³y siê jak u kota, który okazuje co¶ na kszta³t niezadowolenia albo niepewno¶ci. Chocia¿ nie wylewa³ z siebie fontann emocji, chocia¿ nie mówi³ wprost, ¿e zosta³ dotkniêty, by³o to w do¶æ czytelny sposób dostrzegalne. Uwaga Lennana dotycz±ca tego, ¿e w ka¿dym z nas drzemie demon by³a nie tyle odpychaj±ca, co budz±ca stosowne wspomnienie, stosown± my¶l, która zawsze ¿y³a w czarowniku, która by³a jego czê¶ci±. On ca³y sk³ada³ siê z demona, by³ nim i musia³ nim pozostaæ a¿ do koñca swych dni. Przeklête dzieciê czelu¶ci piekielnych. Nie wiedzia³ co prawda, kto jest jego ojcem, ale z ca³± pewno¶ci± ¶wiadomo¶æ, ¿e nosi w sobie sam± otch³añ, sam± czelu¶æ, potwora, który ogonem zgarnie z nieba wszystkie gwiazdy, a za nim pod±¿y szarañcza... Czy kto¶ chcia³by byæ ¶wiadom czego¶ podobnego? Czy ktokolwiek chcia³by siê mierzyæ z my¶l±, ¿e w³a¶nie to w nim ¿yje? ¯e jedynie czeka na uwolnienie, ¿e czai siê w mroku jak do skoku? Czy Lennan chcia³by siê mierzyæ z tak± my¶l±?
- Na twoim miejscu poczu³bym siê co najmniej doceniony - zauwa¿y³ u¶miechaj±c siê nieco pogodniej, a w jego w³osach pojawi³o siê nie¶mia³e bia³e pasmo przeplecione z miedzianymi kosmykami, które zdawa³y siê byæ jednak do¶æ wyblak³e. Jakby kolory w jego ciele zosta³y ca³kowicie wyprane. Jonathan nie okazywa³ jednak za bardzo tego, ze zosta³ dotkniêty, ¿e co¶ go urazi³o, ¿e co¶ go boli, w jego mniemaniu to Nocny £owca powinien do tego doj¶æ sam, powinien zrozumieæ, jaki pope³ni³ b³±d. Niech to bêdzie dla niego zagwozdka, nad któr± siê pochyli, niech to bêdzie zagadka, jaka bêdzie przypomina³a mu o czarowniku, tak samo jak pal±ce uczucie na wargach, których dotkn±³ poprzednim razem.
Jonathan powoli uniós³ rêkê, jakby chcia³, ¿eby Lennan wyra¼nie widzia³, co robi i przeczesa³ ostro¿nie palcami w³osy, nastêpnie uniós³ spojrzenie, jakby chcia³ je dostrzec, co by³o niemal¿e niemo¿liwe, mo¿e tylko parê kosmyków... Które uj±³ w palce i poci±gn±³ tak, by faktycznie znalaz³y siê w jego polu widzenia. Wygl±da³ teraz, jakby powa¿nie zastanawia³ siê nad tym, dlaczego w³a¶ciwie mia³y tak±, a nie inn± barwê, nastêpnie nieznacznie wzruszy³ ramionami i spojrza³ ponownie na siedz±cego przed nim mê¿czyznê.
- Jak mam udzieliæ ci odpowiedzi, skoro sam siebie raczej nie widujê? Zdaje siê, ¿e wpatruj±c siê w swoje odbicie, nie prze¿ywam tak wiele jak wtedy, gdy mam przed sob± godnego rozmówcê. Mo¿e to ty powiniene¶ powi±zaæ emocje z barwami - zauwa¿y³ w koñcu spokojnie przygl±daj±c siê, jak Lennan dopija piwo, a nastêpnie za¶mia³ siê ciep³o, co spowodowa³o, ¿e jego w³osy sta³y siê znowu nieznacznie bia³e. Mrugn±³ do £owcy w taki sposób, jakby chcia³ mu powiedzieæ, ¿eby lepiej siê nie rusza³, je¶li chce to na pewno prze¿yæ i nie znale¼æ siê nagle wiele kilometrów st±d.
- Przecie¿ ca³y czas siedzisz na bramie - powiedzia³ zaczepnie i przymkn±wszy na moment oczy spojrza³ na pust± ju¿ szklanicê, obok której pojawi³a siê w nastêpnej dos³ownie chwili nowa, pe³na z³ocistego trunku, który jeszcze nieznacznie siê pieni³. Jonathan zmarszczy³ nos - jak rozbawione dziecko, które w³a¶nie dokona³o nowej psoty sprawiaj±cej mu niezwyk³± wrêcz przyjemno¶æ, a nastêpnie uniósl wejrzenie jasnych oczu na siedz±cego przed nim Nocnego £owcê. I co teraz? Zostajesz?

Podobno najbardziej kusi to, czego nie mo¿emy dostaæ wtedy, gdy tego chcemy. Zabawne, ¿e choæ to Jon sprawia³ wra¿enie rozdawaæ karty w tej grze, to jednak Lenn mia³ nad nim w pewnym sensie w³adzê. Je¶li mo¿na by³oby tak nazwaæ fakt, ¿e jednak czarownik odpuszcza³ w niektórych chwilach i postêpowa³ ostro¿nie. Je¶li chcia³ zakotwiczyæ siê w umy¶le £owcy to sz³o mu bardzo dobrze.
Niewiedza jest darem, wiedza za¶ przekleñstwem. Te zdanie idealnie pasowa³o do tak wielu chwil w ¿yciu, ¿e czasem chcia³o siê ¶miaæ. Pad³o pytanie, pad³a odpowied¼, której niefortunnie dobrane s³owa wywo³a³y reakcjê rzutuj±c± na nastrój panuj±cy przy ich stole. Lennan stara³ siê kontynuowaæ rozmowê, ale z ty³u g³owy odtwarza³ to, co zosta³o powiedziane, szukaj±c momentu, który zmieni³ bieg rozmowy. Czy nie podoba³a mu siê ta zmiana? Trudno by³o powiedzieæ. Jego rozmówca nagle jakby siê wycofa³, zamkn±³. Nie czarowa³ tonem g³osu, nie sprawia³, ¿e £owca mia³ ochotê szukaæ drogi ucieczki. Wydawa³ siê raczej... ura¿ony? To mo¿e nie by³o do koñca odpowiednie s³owo, ale przy czarowniku Fairwolf mia³ problem z dobraniem odpowiedniego. Wycofa³ siê wyra¼nie, co stanowi³o niejako zagadkê, któr± teraz Lenn stara³ siê rozwi±zaæ. Czy by³ gotów na stawienie czo³a ciemno¶ci, w jakiej ciemno¶ci ju¿ by³ poprzednio... W ka¿dym z nas drzemie demon. Demon. B³ysk zrozumienia pojawi³ siê nagle w ciemnych oczach £owcy, ¿eby zaraz schowaæ siê za przymkniêtymi na moment powiekami i krzywym u¶miechem. Zabawne by³o to, ¿e kiedy odpowiada³ swoje s³owa kierowa³ do Jona, nie do Czarnoksiê¿nika. No có¿, pozostawa³o pytanie, czy zale¿y mu na naprostowaniu tego?
- Skromno¶æ nie jest twoj± mocn± stron± - rzuci³ ironicznie, przewracaj±c oczami, ale nie zamierza³ zaprzeczaæ. By³ bardziej interesuj±cy ni¿ Godfrik, choæ mo¿e po prostu jeszcze nie zalaz³ mu za skórê. Z drugiej strony, zd±¿y³ ju¿ siê dowiedzieæ, ¿e Jonathan by³ bardzo, ale to bardzo pewny siebie.
Lennan wbrew sobie, pod±¿a³ spojrzeniem za rêk± czarownika, który próbowa³ jakby sprawdziæ jakiego koloru ma w³osy. Przez moment wygl±da³ nawet zabawnie, niejako zezuj±c. Uwadze £owcy nie usz³o jednak, ¿e nie s± tak ¿ywe w barwach jak na pocz±tku spotkania. Mo¿e kilka bia³ych pasm zaczê³o byæ naprawdê bia³ymi, a nie zszarza³ymi. To wywo³a³o z kolei niejasne uczucie na kszta³t wyrzutów sumienia. Nie jego jednak wina, ¿e mê¿czyzna ¼le odebra³ jego s³owa, prawda? A co siê stanie, je¶li bêdzie próbowa³ to naprostowaæ? Pogorszy sytuacjê, czy na nowo wpadnie w ¶rodek gry? O ile ona choæ na chwilê siê skoñczy³a.
- My¶lê, ¿e po dwóch spotkaniach niewiele jestem w stanie powiedzieæ - odpowiedzia³ nie do koñca zgodnie z prawd±. Zauwa¿y³, ¿e gdy Jonathan siê ¶mia³, jego w³osy robi³y siê bielsze. Jednak odcienie rudego pozostawa³y niejako tajemnic±, choæ mo¿e on sam wola³ udawaæ, ¿e nie podejrzewa z czym siê wi±¿±. Znieruchomia³ na puszczone mu oko, ale u¶miecha³ siê k±cikiem ust. Kurtkê trzyma³ wci±¿ w d³oniach, jednak nie zamierza³ jej jakby ubieraæ, a mo¿e tylko przeci±ga³ ten moment?
- Blefujesz - stwierdzi³ krótko, nie wierz±c w kwestiê bramy, ale na widok nowego piwa jego ciemne oczy zab³yszcza³y po¿±daniem, jakby widzia³ kawê. - I kusisz - doda³, zerkaj±c na moment w stronê baru, gdzie w³a¶nie barmanka nie wiedz±c gdzie postawi³a przed chwil± nalane piwo, musia³a uzupe³niaæ now± szklankê. Za¶mia³ siê cicho pod nosem, odk³adaj±c kurtkê na krzes³o obok i ³api±c za nowe piwo. Co mu tam, dwa wypi³, trzecie te¿ mo¿e, zw³aszcza jak na koszt firmy. Spojrza³ prosto w jasne oczy towarzysza, a z jego spojrzenia stopniowo znika³ u¶miech, ustêpuj±c ostro¿no¶ci.
- Nie spodoba³y ci siê moje s³owa o tym, co jest w ¶rodku ka¿dego z nas - to by³o stwierdzenie, nie pytanie. Ciekaw by³ co bêdzie dalej, który z nich bêdzie ¿a³owa³, ¿e Lenn zosta³?

Och, czy zatem nale¿a³oby uznaæ, ¿e Lennan by³ swoistym zakazanym jab³kiem z drzewa poznania dobrego i z³ego? W³a¶ciwie by³oby to chyba ca³kiem odpowiednie porównanie, w koñcu nale¿a³ do rasy, która jednak ucieka³a od czarowników, która im nie ufa³a i stara³a siê zakuæ ich we w³asne kajdany, która chcia³a ich kontrolowaæ, która mia³a pilnowaæ porz±dku na tym ¶wiecie i nie doprowadziæ do powstania jaki¶ wiêkszych skaz na tym, co ich ci±gle otacza³o. Jednocze¶nie jednak w ¿y³ach Nocnego £owcy kr±¿y³a krew wró¿ek, co zmienia³o nieco postaæ rzeczy, dodawa³o mu chyba ciekawo¶ci tego, co ich otacza, powodowa³o, ¿e chcia³ wysun±æ siê ze swych bezpiecznych ram i ju¿, ju¿ wyci±ga³ rêkê, by dotkn±æ Jonathana, ale jednak cofa³ j± jak przed ogniem, gdy zorientowa³ siê, ¿e ten parzy. Czarownik za¶ w istocie potrafi³ paliæ, ogniem piekielnym, ¿arem, który po¿era³ od ¶rodka, który wydobywa³ ognie piekielne na powierzchniê ziemi, który wzbudza³ ¿ar w podbrzuszu i rozlewa³ go po ca³ym ciele. Gdyby tylko Lennan zdecydowa³ siê wyci±gn±æ rêkê i siêgn±æ po to, gdyby tylko skosztowa³ zakazanego owocu, Jonathan z ca³± pewno¶ci± wbi³by w niego z przyjemno¶ci± zêby pozwalaj±c, by sok ¶cieka³ po jego brodzie, by sun±³ lepkimi kroplami po jego ciele. Nie czu³ wstydu, nigdy go nie pozna³, przyjmowa³ wszystko, czego od niego chciano, przyjmowa³ to, co mu dawano i bra³ to, co sprawia³o mu przyjemno¶æ. Bra³ i wypala³ siê ca³y jak ¿ar po¿±dania, który w koñcu zostaje zgaszony, ale jego posmak pozostaje na d³ugo.
Patrzy³ na Lennana spokojnie, jakby jednak oczekiwa³ zrozumienia z jego strony, jakby czeka³ na to, co ten powie, co dostrze¿e, gdy zastanowi siê nad s³owami, jakie pomiêdzy nimi pad³y. By³ ciekaw, jak wiele aluzji jest w stanie wy³apaæ mê¿czyzna, jak dobrze umie rozczytaæ tekst pomiêdzy wierszami, którym sam równie¿ siê pos³ugiwa³, a kiedy tylko dostrzeg³ b³ysk w jego oczach doszed³ do wniosku, ¿e Nocny £owca dostrzeg³ jednak swoisty brak og³ady z w³asnej strony, który przed chwil± nieco odmieni³ czarownika. To nie by³ z pewno¶ci± nazbyt przemy¶lany ruch, nie by³o to co¶, co mia³o nie¶æ ze sob± powa¿ne konsekwencje, a jednocze¶nie jednak w³a¶nie je wywo³a³o, w koñcu nie nale¿a³o do najprzyjemniejszych rzeczy na ¶wiecie. Jonathan mimo wszystko zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e jest w nim z³o, ¿e jest w nim krew, która byæ mo¿e wypala³a dziury w ciele zwyk³ego ¶miertelnika. By³a w nim nienawi¶æ, jak± wla³a w niego matka. By³a w nim lubie¿na rado¶æ, jak±¶ bez w±tpienia wyra¿a³ jego ojciec. I ¿y³ w nim równie¿ Jonathan, który wêdrowa³ pomiêdzy tymi ¶cie¿kami, jakie odzywa³y siê w nim niespodziewanie, które otwiera³y oczy w najmniej spodziewanych momentach. Nie by³ najczystszy na ¶wiecie, nawet jego po¿±danie nie by³o tym po¿±daniem, jakie czuli inni mê¿czy¼ni, by³o w nim co¶ dziwnie brudnego, co¶, co by³o trudno wyja¶niæ. Z ca³± pewno¶ci± nie by³o w nim miejsca na nieskalane, pe³ne mi³osnych wyznañ, uniesienia. By³ mrokiem, który po¿era³ i chcia³ byæ po¿eranym.
- Pewno¶æ siebie jest moj± mocn± stron± - odpowiedzia³ na to bez najmniejszego skrêpowania zaczynaj±c bawiæ siê swoimi w³osami. Robi³ to równie¿ po to, by samemu pozbyæ siê tego uczucia, które gdzie¶ go ku³o, uwiera³o i przypomina³o o pytaniu, jakiego nigdy nie zada³, o my¶li, jaka za nim wêdrowa³a od lat. Czy gdyby przyzwa³ demona z czelu¶ci piekielnych i za¿±da³ wyjawienia osoby swego ojca, czy uzyska³by odpowied¼? Prawdziw±, takiej jaka jaka¶ jego czê¶æ po¿±da³a? Ta najbardziej mroczna i spaczona czê¶æ jego osoby, która potrafi³a strzelaæ z bliska pomiêdzy oczy, która potrafi³a siêgn±æ po magiê bitewn±, która patrzy³a na ¶mieræ ludzi, którzy kiedy¶ mo¿e byli mu bliscy, a potem pozwala³a odej¶æ do nowego ¿ycia, do nowego czasu, do nowego ¶wiata? Jonathan zdawa³ sobie sprawê z jej istnienia, zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e jego tropem zdawa³ siê zawsze pod±¿aæ ten drugi Jonathan, drzemi±cy w jego wnêtrzu i jedynie czekaj±cy na dzieñ, w którym móg³by siê objawiæ. S³ysza³ o tym, ¿e czarownicy mog± przyj±æ sw± demoniczn± formê, choæ jemu nigdy siê to nie przydarzy³o i by³y chwile, w których mê¿czyzna zastanawia³ siê, kim by siê wtedy sta³. Co by z niego wype³z³o? I na ile by³oby to z³e? Jak bardzo wypaczone i powykrêcane sta³yby siê cechy jego osobowo¶ci, gdzie podzia³aby siê jego rado¶æ, jego si³a, jego umiejêtno¶ci ¿onglowania s³owami? Czy wype³z³by z niego paskudny jaszczur, czy mo¿e dzika bestia o k³ach godnych tygrysa szablastozêbnego? Drzema³ w nim demon, który uderzeniem rêki zabija³ miliony, czy mo¿e by³ dzieckiem najwiêkszego z k³amców ca³ego ¶wiata? Co za nim pod±¿a³o? ¦mieræ? G³ód czy wojna? Co jeszcze by³o zdolne do tego, by wype³zn±æ z niego niczym ¿mija?
- To prowadzi do prostej konkluzji, ¿e potrzebujesz ich wiêcej, by móc prowadziæ dziennik obserwacji, a co za tym idzie, lepiej zrozumieæ naturê choæby jednego czarownika. Uzyskaæ wiedzê, która tak ciê poci±ga - zauwa¿y³ patrz±c ponownie w oczy Lennana, gdy ten zacz±³ zbieraæ siê do wyj¶cia. Jonathan nie zamierza³ mu na to pozwoliæ, jeszcze nie, w koñcu w jego odczuciu spotkanie to trwa³o zdecydowanie zbyt krótko, a tutaj to on dyktowa³ warunki. By³ ³owc±, który ¶ciga³ królika, on nie by³ ofiar± i nigdy nie zamierza³ siê ni± staæ, nie zamierza³ pozwoliæ na to, by ktokolwiek go goni³. By³ wolnym duchem, pewnym swego i swej si³y, by³ wolny i niczym nieskrêpowany, zawsze siê wymyka³, zawsze pêdzi³ na przód i nic nie by³o w stanie go powstrzymaæ, nie by³o w stanie zatrzymaæ go w miejscu i spêtaæ. Byæ mo¿e by³ szaleñcem.
- Chcesz sprawdziæ? - zapyta³ zanurzaj±c palec w piwie i zaczynaj±c powoli rysowaæ jakie¶ bezsensowne znaki na stole, które oczywi¶cie nigdzie by ich nie przenios³y, ale pewnie wp³yn± mimo wszystko na £owcê. Jego u¶miech zdradza³ jednak, ¿e faktycznie blefuje. W³osy stawa³y siê coraz intensywniej bia³e, jakby jednak nabiera³y ponownie ¿ycia, tak samo jak czarownik, który odsuwa³ na bok my¶li, jakie niepotrzebnie podsun±³ mu Lennan. Na kolejne s³owa wypowiedziane przez £owcê, Jonathan u¶miechn±³ siê znacz±co i nieco pochylony spojrza³ w górê, zza rzês, na mê¿czyznê w sposób, który bez dwóch zdañ ka¿dy uzna³by za kusicielski w³a¶nie. By³o w nim teraz co¶, co mog³o przyzywaæ, co mog³o mówiæ - chod¼, podejd¼, sprawd¼, wyci±gnij rêkê i zorientuj siê, co siê we mnie czai. I wtedy w³a¶nie Lennan wypowiedzia³ kolejne zdanie, które mog³o odwróciæ bieg tego spotkania, miedziane kosmyki zniknê³y spomiêdzy bieli, a ona sama zaczê³a stawaæ siê coraz ciemniejsza, coraz gêstsza, jakby stawa³a siê ca³kowitym mrokiem. Jonathan mia³, powiedzmy, naturalnie czarne w³osy, ale to co teraz zaczê³o obejmowaæ jego pukle by³o mrokiem zrodzonym z ciemno¶ci, jakiej ¿aden z nich nie zna³.
- Nie - powiedzia³ patrz±c w oczy Lennana i nie skupiaj±c siê teraz na tym, ¿e mê¿czyzna przyj±³ piwo. - We mnie nie drzemi± demony, ja jestem demonem - doda³ dobitnie, a jego g³os sta³ siê ostry niby stal.

Je¶li ciekawo¶æ wszystkiego by³a domen± mieszañców, to tak, zdecydowanie by³a to wina pomieszania krwi wró¿ek i ³owców. Odk±d pamiêta³ stara³ siê poznaæ wszystko, co by³o nowe. Od zawsze te¿ przestrzega³ zakazów i nakazów, czy to od matki, czy od dyrektorów Instytutu. W koñcu kiedy¶ musia³ przestaæ, musia³ patrzeæ dalej ni¿ kazali, ¿eby zapanowaæ nad samym sob±. A chcia³ wiedzieæ wszystko, pocz±wszy od w³asnej rodziny, a skoñczywszy na innych rasach i ich naturze. Chcia³ sprawdziæ czy to, co mu wpajano za m³odu jest prawd±. Jego zdaniem by³ to typowy metafizyczny rasizm. Nie lubimy czarnoksiê¿ników, bo maj± czarn± krew... Nie lubimy wró¿ek, bo w czasie Wojny trzyma³y stronê "tych z³ych". Ka¿dy kto ma w sobie domieszkê innej rasy jest gorszy, nale¿y traktowaæ go jak potencjalnego zdrajcê. Czy nie przypomina³o to dawnego polowania na czarownice i palenia niewinnych osób na stosach? Lenn chcia³ siê upewniæ, ¿e wmawiane mu odczucia wobec przedstawicieli innych ras s± s³uszne. Wiadomo, ¿e zdarza³y siê wyj±tki, ale musia³ to sprawdziæ. Czu³, ¿e nie mo¿e ¿yæ d³u¿ej tak, jak do tej pory, gdy¿ najzwyczajniej dusi³ siê. Szuka³ stale czego¶, ale nie wiedzia³ dok³adnie co to mia³o byæ. W³asne miejsce, tak zwany dom?
Pytanie pozostawa³o, czy warto znaæ swoich ojców. Lennan dr±¿y³ tak d³ugo, a¿ odnalaz³ odpowiedniego me¿czyznê i... Zastanawia³ siê, czy przypadkiem nie by³o to bezcelowe. Nie by³ pewien czy chce mu siê przedstawiaæ. Mê¿czyzna, na którego wzór stara³ siê byæ w dzieciñstwie, okaza³ siê byæ... ¶wirem. Zrywa³ z wilko³aków futro, wampirom wyrywa³ po jednym kle, aby nie mo¿na by³o powiedzieæ, ¿e je zabija³. Podobno podpali³ jedn± dziewczynê w czasie treningu. Jemu samemu te¿ nie popu¶ci³ na treningu. Je¼dzi³ motocyklem wspomaganym demoniczn± krwi±, a sk±d j± móg³ mieæ? Przecie¿ nie istnia³y banki krwi... Pytanie, czy Lennan nie by³ do niego na pewno podobny? W koñcu sam marzy³ o takim generatorze wmontowanym w terenówkê. Czy by³ gotów przelaæ krew dla wypasionego samochodu? Wci±¿ zadawa³ sobie te pytanie, nie potrafi±c na nie odpowiedzieæ.
- Dlaczego mam wra¿enie, ¿e to odpowiada³oby twoim pragnieniom? - odpowiedzia³ pytaniem, próbuj±c pozbyæ siê sprzed oczu wspomnieñ wielu gestów, jakie czarownik zdo³a³ wykonaæ w jego kierunku. Sam siê pakowa³ do jaskini lwa, ubrany nieomal w ró¿ow± kokardê prezentow±. Jednak teraz by³ ¶mia³y, alkohol robi³ swoje, rozlu¼nia³ go. Do tego byli w miejscu, gdzie by³o do¶æ t³oczno, oddzieleniu sto³em. Co mog³o siê wydarzyæ? Zna³ ju¿ czu³y punkt Jonathana, którego móg³ w razie potrzeby u¿yæ, choæ to by³o prawdziwym igraniem z ogniem. Mimo to próbowa³ wstaæ, choæ zosta³ umiejêtnie zatrzymany w miejscu. U¶miech mówi³ wiele, wiêc Lenn jedynie wpatrywa³ siê w niego z wyrazem pewno¶ci na twarzy, ¿e nie ma ¿adnej bramy wokó³ nich. Owszem, w ka¿dej chwili mog³a siê pojawiæ, ale nie s±dzi³, ¿eby Jonathan planowa³ dwa razy z rzêdu robiæ to samo. Ostatecznie pojawi³o siê piwo i to zadecydowa³o o pozostaniu na miejscu. W koñcu nie prosi³ o szklankê, wiêc nie zawiera³ ¿adnego dziwnego paktu z serii "co¶ za co¶".
Zmiana, jaka znów zasz³a w Czarowniku by³a o wiele wyra¼niejsza od poprzedniej. To ju¿ nie by³o subtelne wyciszenie, wycofanie, wyblakniêcie. Teraz mê¿czyzna niejako zapada³ siê w ciemno¶æ, co o dziwo nie wystraszy³o Lennana. Mo¿e nie tylko Jon by³ szaleñcem? Fairwolf czu³ jak ca³e jego cia³o budzi siê do ¿ycia, gotowe do obrony w przypadku ataku i tak jak zawsze przed walk±, wzd³u¿ jego krêgos³upa przebieg³ dreszcz podniecenia, za¶ oczy zap³onê³y gotowo¶ci± na to, co mog³o siê staæ. Teraz to on wyprowadza³ towarzysza z równowagi. Królik zmêczony gonitw± zacz±³ igraæ z kotem na w³asnych zasadach. Regu³y tej gry zna³, porusza³ siê po cienkim, ale znajomym, lodzie. Gdyby mia³o doj¶æ do spiêcia, mo¿e nie wygra³by, pewnie skoñczy³by marnie, wymagaj±c natychmiastowej pomocy, ale przynajmniej teraz domy¶la³ siê czego mo¿e siê spodziewaæ. Zupe³nie inaczej, ni¿ gdy w³osy Jonathana przypomina³y kolorem p³omienie ognia piekielnego.
Na twarzy £owcy pojawi³ siê lekki u¶miech, a jego rozgor±czkowane spojrzenie przesycone by³o ironicznym blaskiem. Przysun±³ krzes³o bli¿ej sto³u, samemu nachylaj±c siê ponownie nad blatem, opieraj±c siê na przedramionach.
-Mylisz siê, kocie - odpowied¼ sama cisnê³a siê na usta i nie by³by sob, gdyby milcza³, próbuj±c przeczekaæ mrok. - Jeste¶ jedynie synem demona, masz w sobie jego krew. Je¶li to czyni ciê piekieln± istot±, to ja musia³bym byæ anio³em, albo wró¿k±, a uwierz mi, nie jestem ¿adnym z nich - dokoñczy³ my¶l, po czym stukn±³ lekko swoj± szklank± o szklanice Jona, w ge¶cie wzniesienie toastu. Ca³y czas nie odrywa³ spojrzenia od ch³odnych teraz oczu Czarownika. By³ ciekaw jak daleko sam mo¿e siê posun±æ. To zachowanie upewni³o go w przekonaniu, ¿e najwyra¼niej White równie¿ nie jest pewien tego kim jest. Wmawia³ sobie, ¿e jest demonem... Co za tym siê kry³o? Niepewno¶æ w³asnego "ja", nienawi¶æ do siebie?Intryguj±ce...
- Stanowisz idealne potwierdzenie mojej teorii, ¿e najtrudniej jest zwalczyæ ciemno¶æ, któr± ma siê w sobie. Pytanie tylko czy próbowa³e¶? Czy mo¿e jednak kusi cie przekroczenie tej granicy? - dorzuci³ kolejne pytanie, w duchu przyznaj±c siê jedynie przed samym sob±, ¿e sam ma z tym problem. Przyjemnie by³o odebraæ ¿ycie komu¶, kto odebra³ je wielu innym. Choæ mo¿e fakt, ¿e nie czu³ przy tym satysfakcji stanowi³a dowód, i¿ nie jest z nim a¿ tak ¼le.
Wpatrywa³ siê w mê¿czyznê z nutk± satysfakcji widocznej w spojrzeniu. Tajemniczy osobnik nieznacznie siê ods³oni³.
- Mo¿e masz racjê... mo¿e rzeczywi¶cie co¶ nas ³±czy - powiedzia³ cicho, niemal szeptem, bardziej do siebie, ni¿ do Jonathana. Ciekawy, naprawdê ciekawy czarownik.

W takim razie mo¿na by³o spokojnie uznaæ, ¿e Jonathan równie¿ by³ niesamowicie ciekawsk± istot±. Problem z nim polega³ jednak na tym, ¿e przez lata nie wiedzia³ kim jest, nie mia³ pojêcia, ¿e zosta³ zrodzony z krwi demona, ¿e w jego ¿y³ach p³ynê³a czarna posoka, która powinna wrzeæ i parzyæ. By³ czyst± nienawi¶ci±, najprawdziwszym wyrzutem i dzie³em zgnilizny. Nigdy nie my¶la³ o tym, co czu³a jego matka, gdy trzyma³a go na rêkach, nie chcia³ tego wiedzieæ, gdy¿ i tak czu³ jej w¶ciek³o¶æ, czu³ to, ¿e go nienawidzi, ¿e siê go boi, ¿e najchêtniej pozby³aby siê go jak najprêdzej. By³ jedynie dzieckiem, ale jednak ju¿ wtedy rozumia³, ¿e nie jest taki jak jego starsza siostra i brat, którym by³o wolno nim pomiataæ. Nigdy nie us³ysza³ ciep³ego s³owa, ba, w³a¶ciwie nigdy nie us³ysza³ ¿adnego s³owa od matki, a jej zapiek³a w¶ciek³o¶æ, jej nienawi¶æ wylewa³a siê na niego z ka¿dego jej spojrzenia i gestu. Nie umia³, nawet nie chcia³, jej pokochaæ. Skoro nie otrzyma³ od niej nic, co mog³oby dodaæ mu si³, co mog³oby spowodowaæ, ¿e by³by ca³kowicie zwyczajny, có¿ by³ jej winien? Wyrzuci³a go, gdy tylko poczu³a siê zbyt przera¿ona, gdy zda³a sobie sprawê z faktu, ¿e d³u¿ej ju¿ nie mo¿e go ukrywaæ. By³ wspomnieniem najmroczniejszego dnia, ale sk±d mia³ to wiedzieæ, skoro nawet nie chcia³a na niego spojrzeæ, skoro nie chcia³a nawet pomy¶leæ o tym, ¿e byæ mo¿e on równie¿ nosi w sobie swoist± skazê, bolesn± zadrê, której nie by³ w stanie ukryæ? A jej nienawi¶æ jedynie rozbudzi³a w nim gniew, którego móg³ i powinien siê wstydziæ. By³ jednak tylko dzieckiem nie maj±cym pojêcia, kim jest i co tak z³ego uczyni³, ¿e zas³u¿y³ jedynie na kary i cierpienie, których nie do¶wiadcza³o jego rodzeñstwo. Zosta³ sam, po¶ród dziwnych ludzi, z dala od czegokolwiek. Nie rozumiej±c ani siebie, ani tego, co siê dzieje.
Tak, by³ ciekaw ¶wiata i tego co go otacza, bo by³ równie¿ ciekaw samego siebie. Zrozumienie tego, sk±d siê wzi±³ i kim w³a¶ciwie by³ zajê³o mu lata, choæ oczywi¶cie nie a¿ tak wiele, by liczyæ je w setkach. Aczkolwiek w stosunku do tego mo¿na by³o mieæ w±tpliwo¶ci i zdaje siê, ¿e on równie¿ je mia³. Co¶ siê w nim wci±¿ czai³o, co¶, czego nie zdo³a³ ani odkryæ, ani uwolniæ, co¶, co trzyma³ na smyczy i mia³ poczucie, ¿e nie powinien jej puszczaæ. Nie powinien pozwalaæ, by to co¶ siê wymknê³o, gdy¿ domy¶la³ siê, ¿e jest to najprawdziwsza ciemno¶æ, jaka zamieszkuje jego wnêtrze, jaka ¿yje w nim od dnia poczêcia i ¶mierdzi zgnilizn±. Zastanawia³ siê czasem, co wydarzy³oby siê, gdyby po prostu pozwoli³, by z³o z niego wype³z³o. Co sta³oby siê, gdyby pozwoli³ mu opu¶ciæ swe wnêtrze, gdyby patrzy³ na w³asne odbicie i pozwala³, by mrok obejmowa³ ka¿dy jego miêsieñ, ka¿dy w³os i ka¿d± najmniejsz± czê¶æ jego cia³a. Co takiego by z niego zosta³o? Z niego, z Jonathana, nie z demona, jaki by³ jego czê¶ci±. A jaka jego czê¶æ okaza³aby siê byæ równie zniszczona i z³a, jak te fragmenty, jakie posiada³ od swego ojca. Szczerze mówi±c - ba³ siê tego, a jednocze¶nie przeczuwa³, ¿e pewnego dnia bêdzie musia³ dowiedzieæ siê, kto go pocz±³. Mo¿na by³o nazwaæ to ciekawo¶ci±, jaka z¿era³a go od lat, od wieków ju¿, mo¿na jednak by³o spokojnie powiedzieæ, ¿e Jonathan po prostu nie czu³ siê kompletny. Jakby by³y w nim elementy uk³adanki, których nigdy nie uda³o siê dopasowaæ do ich miejsc i po prostu przemieszcza³y siê po jego wnêtrzu nie umiej±c stworzyæ pe³nego obrazu. Bo nawet nie wiedzia³y, jaki on jest.
Jonathan nie mia³ pojêcia, co spotka³o jego matkê. Jego rodzinê. Nie chcia³ tego wiedzieæ i nie chcia³ tego sprawdzaæ, bo nie mia³o to dla niego znaczenia. Przynajmniej tak zawsze sobie mówi³, tak zawsze chcia³ na to patrzeæ, ale jednocze¶nie doskonale czu³ swoist± zadrê w sercu i chcia³ wierzyæ, ¿e spotka³o ich wszystko, co najgorsze. Byæ mo¿e jego matka odebra³a ju¿ swoj± karê nosz±c go pod sercem, ale czy jego siostra i brat nie powinni ponie¶æ kary za te wszystkie ciosy, jakie mu wymierzali? Za te spojrzenia, którymi go wyniszczali? Jaka¶ jego czê¶æ chcia³a wierzyæ, ¿e ich ¿ycie skoñczy³o siê w rynsztoku, skoñczy³o siê prêdko i zupe³nie niepotrzebnie. I to by³o w nim naprawdê z³e. Nie umia³ i nie chcia³ patrzeæ na naprawdê szczê¶liwe rodziny. Mia³ wtedy chêæ wrzuciæ pomiêdzy jej cz³onków robaczywe jab³ko, by poczuli gorycz i ból, by dotar³o do nich, ¿e ¿ycie nie jest tak cudowne, jak im siê wydawa³o. Chcia³ czasami, by cierpieli tak, jak cierpia³ on. I z tego te¿ powodu ucieka³ od jakichkolwiek zobowi±zañ. Po co mia³ siê w nie anga¿owaæ, skoro nios³y za sob± jedynie rozczarowania? Nie mówi±c o dzieciach, ale na ca³e szczê¶cie tych nie móg³ posiadaæ i by³a to chyba jedyna dobra rzecz, jaka dotyczy³a bycia czarownikiem. Nie móg³ przekazaæ dalej swej oleistej, ¶mierdz±cej krwi. By³ zatem, pod pewnymi wzglêdami, wybrakowanym mê¿czyzn±, to za¶ ratowa³o go przed kobietami pragn±cymi uczyniæ z niego przyk³adnego i wiernego mê¿a. Miêdzy innymi.
- Bo mówiê o nich otwarcie - zauwa¿y³ na to, a jego u¶miech nieco siê poszerzy³. Patrzy³ uwa¿nie na Lennana doskonale wiedz±c, ¿e ten nadal siê broni, ale odniós³ wra¿enie, ¿e w Nocnym £owcy zaczyna budziæ siê co¶ nowego, ¿e dostrzega w nim jednak pierwsze nici prawdziwego zaciekawienia i Jonathan z miejsca zdecydowa³, ¿e musi je chwyciæ i poci±gn±æ. Chcia³ zatrzymaæ przy sobie tego królika, którego zacz±³ ¶cigaæ w³a¶ciwie z nudów i z powodu tego, ¿e by³ naprawdê przystojnym mê¿czyzn±, do tego jeszcze mia³ te zabawne uszy wró¿ki, które wzbudza³y w Jonathanie dodatkowe zainteresowanie i nie zamierza³ tak ³atwo odpuszczaæ. Rzadko kiedy trafia³ na kogo¶, za kim naprawdê chcia³ ganiaæ, kto intrygowa³ go na tyle, by próbowa³ po¶wiêciæ mu wiêcej swego czasu, którego co prawda mia³ zawsze w nadmiarze, ale umia³ znale¼æ rzeczy ciekawsze, ni¿ próby podboju. A mo¿e, czego nie da³o siê wykluczyæ, znudzi³ siê ju¿ tym kiwaniem palca, które z miejsca prowadzi³o kogo¶ do jego ³ó¿ka? Trudno by³o mu powiedzieæ. Ale patrz±c na £owcê czu³, jak przechodzi go przyjemny dreszcz, czu³, jak co¶ go wci±ga, jakby wzywa, jakby poci±ga. Umia³ wyobraziæ go sobie u swego boku, umawia³ wyobraziæ sobie sploty jego miê¶ni dr¿±cych wtedy, gdyby tego chcia³. Wyobra¼nia jednak mu nie wystarcza³a. Nie przy nim.
Kiedy Lennan przyj±³ piwo, Jonathan uzna³ to za niewielkie zwyciêstwo, aczkolwiek musia³ przyj±æ je na warunkach podyktowanych mu przez siedz±cego przed nim mê¿czyznê. Skoro chcia³ graæ dalej w tê grê, musia³ umieæ przyjmowaæ pora¿ki, tylko po to, by móc wyprowadziæ po chwili odpowiedniejszy atak, który trafi dok³adnie tam, gdzie mia³ dotrzeæ. Na ca³e jednak nieszczê¶cie £owca siêgn±³ po broñ tak ostr±, ¿e wbi³a siê g³êboko w czarownika, ¿e trafi³a dok³adnie tam, gdzie trafiæ zapewne mia³a. Zbudzi³ demona, który rzeczywi¶cie w nim by³, który faktycznie w nim dr¿a³ i czeka³ jedynie na to, by siê w pe³ni objawiæ. Mrok, jaki go ogarn±³, jedynie pozornie skupi³ siê na tej prostej zmianie koloru w³osów i przygaszeniu, on spowi³ go aur±, która by³a wyczuwalna dla Lennana, bo trudno by³oby j± zignorowaæ i mo¿na by³o swobodnie za³o¿yæ, ¿e nie tylko jego rozmówca zorientowa³ siê, ¿e co¶ jest nie tak. Dla siedz±cych w pobli¿u ludzi by³o to jednak odczuwalne jedynie jako swoiste obni¿enie temperatury rozmowy, by³o to jak napiêcie, jakie nagle pojawia siê pomiêdzy dwójk± osób, która postawi³a jak±¶ sprawê na ostrzu no¿a. I tak w³a¶nie by³o tutaj. Bo co¶ w³a¶nie dr¿a³o na granicy zastanawiaj±c siê chyba, czy powinno przekroczyæ j± w jedn±, czy te¿ drug± stronê. Jaki by³ w³a¶ciwy ruch? S³owa Jonathana przeciê³y ciszê niczym najprawdziwsza stal, wbi³y siê ze zgrzytem w atmosferê, jaka im towarzyszy³a, a muzyka i ha³as, jakie do tej pory ich otacza³y stoczy³y siê jakby na drugi plan. I wtedy £owca pochyli³ siê w jego stronê przez co znajdowali siê teraz do¶æ blisko siebie i mimo wszystko Jonathan poczu³ gor±c± iskrê, jaka nagle pomiêdzy nimi przeskoczy³a, choæby tylko on j± wy³apa³. Patrzy³ z bliska w oczy Lennana, a w jego w³asnych nadal czai³ siê mrok tak prawdziwy i namacalny, ¿e wiêkszo¶æ z ca³± pewno¶ci± by przed nim uciek³a.
- Sk±d ta pewno¶æ? - zapyta³ cicho, a jego g³os nadal by³ ostry i Lennan spokojnie móg³ poczuæ, jak od niego po jego krêgos³upie biegnie dreszcz. Je¶li ta ciemno¶æ, ten mrok go wci±ga³, to z ca³± pewno¶ci± teraz móg³ go poch³on±æ. Dla czarownika obecnie nie by³o nic innego dooko³a nich, jakby faktycznie zapadli siê w sobie, jakby poch³onê³a ich czarna dziura, a on mia³ pe³n± ¶wiadomo¶æ tego, ¿e to w³a¶nie on jest t± ciemno¶ci±, która po¿era wszystko, co dobre. - Mo¿e ja jestem sam± ciemno¶ci±, demonem wprost z piekielnych czelu¶ci, który zjawi³ siê tutaj by drêczyæ ciê w³a¶nie dlatego, ¿e w tobie nie ma ¿adnej skazy. Mo¿e jeste¶ tym irytuj±cym anio³em, w którego zdajesz siê nie wierzyæ - doda³ cicho nie odrywaj±c od niego spojrzenia, a jego g³os przypomina³ obecnie szept, który kojarzy³ siê nieodzownie z cz³owiekiem, który chce zrobiæ komu¶ krzywdê. To by³ ten jad i ciemno¶æ, jaka faktycznie siê w nim znajdowa³a, a Lennan wypu¶ci³ j±, otworzy³ Puszkê Pandory i teraz mierzy³ siê z tym, co zaczyna³o z niej uciekaæ, jakby krok po kroku, jakby chcia³o udowodniæ mu, ¿e nie ma najmniejszego pojêcia, co jeszcze tam jest, tam w ¶rodku, tam, gdzie nie by³ w stanie dosiêgn±æ, tam gdzie jego wzrok nie by³ w stanie siê dostaæ.
- Nie zapyta³e¶, czy ju¿ jej nie przekroczy³em - zauwa¿y³ na to i za¶mia³ siê cicho, i chocia¿ wci±¿ by³ pogr±¿ony w tym mroku, który otula³ go obecnie niczym jaki¶ ca³un, to jego ¶miech by³ dziwnie d¼wiêczny, wpadaj±cy w ucho, by³o w nim co¶ czarownego, co¶, co niektórzy uznaliby nawet za uwodzicielskie. Przekrzywi³ g³owê, a nastêpnie uniós³ nieznacznie powieki, za¶ jego oczy ponownie rozb³ysnê³y, jakby Jonathan jednym jedynie machniêciem rêk± pozbawi³ je mroku, jakby bez najmniejszego problemu wydosta³ siê z niego, jakby zrzuci³ go niczym jakie¶ wierzchnie okrycie. Czy zatem w pe³ni zapad³ siê w sobie dos³ownie przed chwil±? A mo¿e tak naprawdê by³o to jedno z jego zagrañ, które mia³o doprowadziæ do tego, ¿eby to Lennan siê ods³oni³? Bo mimo wszystko czarownik spostrzeg³ o¿ywienie £owcy, które spowodowa³o, ¿e serce najpierw uderzy³o mu mocniej, a nastêpnie w do¶æ ironiczny sposób przypomnia³o mu, ¿e w³a¶nie po to ¿yli tacy, jak jego rozmówca. By ¶cigaæ mrok. By pozbawiaæ ¿ycia ka¿dego, kto chocia¿ nieco odstawa³ od jaki¶ norm, które sami ukuli. W jego mniemaniu by³o to do¶æ niesprawiedliwe i wrêcz kapa³o swoist± hipokryzj±, ale nie powiedzia³ tego na g³os. To nie by³a chwila na to, by poci±gaæ za ten akurat sznurek, by siêgaæ po tê niæ. Na to mia³ jeszcze nadej¶æ czas. Niemniej jednak Jonathan bez najmniejszego problemu dostrzeg³ co¶, co móg³by zaklasyfikowaæ jako podniecenie, to za¶ by³o czym¶, co niemal¿e przyda³o mu ostrogi. Tak samo jak ten u¶miech pe³en satysfakcji, jaki pojawi³ siê w³a¶nie na twarzy Lennana, a on patrzy³ na niego z tak niewielkiej odleg³o¶ci.
- £±czy. Wiêcej ni¿ widzisz, ni¿ chcesz przyznaæ i ni¿ oczekujesz - odpowiedzia³ na to równie cicho.

Bo mówiê o nich otwarcie. Jedno zdanie, jeden u¶miech, a ³owcy ¿o³±dek siê skrêci³ tak, jakby w³a¶nie otrzyma³ potê¿ny cios. Je¶li jakkolwiek mia³ wcze¶niej w±tpliwo¶ci co do intencji siedz±cego przed nim mê¿czyzny, w³a¶nie siê rozwia³y. Mo¿e by³a to wina alkoholu, kr±¿±cego w jego krwiobiegu, a mo¿e rzeczywi¶cie nie by³ do koñca ¶wiadom samego siebie, ale nie potrafi³ kolejny raz odpowiedzieæ czego¶ w stylu "niedoczekanie". Mo¿e nie chcia³? Nie, zdecydowanie chcia³ to powiedzieæ, ale bezpieczniej by³o nie kontynuowaæ tematu. Bezpieczniej by³o zacz±æ udawaæ, ¿e nic takiego nie ma miejsca, ¿e naprawdê nie dostrzega budz±cego siê napiêcia. Stara³ siê z ca³ych si³ na nie nie reagowaæ, jednak to by³a kolejna niewiadoma. Kolejne pole, które chcia³ poznaæ, kolejny element uk³adanki do odkrycia. Do tej pory nie by³ a¿ tak atrakcyjny i Lennan udawa³, ¿e zwyczajnie nie istnieje. Teraz powoli s³ysza³ ciche nawo³ywanie, ¿eby jednak spróbowa³ siê w to zag³êbiæ, ¿eby jednak zacz±³ odpowiadaæ ¶wiadomie na gesty Jonathana. Pokrêci³ jedynie g³ow±, z krzywym u¶miechem na twarzy, przeczesuj±c d³oni± w³osy. Nie, lepiej nie odpowiadaæ, lepiej udawaæ, ¿e za tymi drzwiami nic nie ma, ¿e nawet nie ma tych drzwi.
Wpatrywa³ siê w mê¿czyznê przed sob±, czuj±c podniecenie i satysfakcjê. Dreszcze, które przechodzi³y po jego krêgos³upie, doprowadza³y go do sza³u, ale nie zamierza³ tego przerywaæ, choæ tak prosto by³oby teraz wstaæ i wyj¶æ. Zabawiæ siê na w³asnych zasadach, po prostu wyj¶æ. Jednak mrok, który zacz±³ spowijaæ Czarownika, przyprawia³ go o szybsze bicie serca i chêæ z³apania za sztylety, schowane w rêkawach kurtki, spoczywaj±cej na krze¶le obok. Chcia³ walczyæ, a przynajmniej tak sobie najczê¶ciej radzi³ z podobnym uczuciem. By³y jeszcze inne, o wiele przyjemniejsze sposoby poradzenia sobie z tym, ale nie dla Lenna. Nie teraz, nie tu, nie z osob±, z któr± pi³ w³a¶nie piwo. Mimo to nie zdawa³ sobie sprawy z tego, jak mog± wygl±daæ od boku, obaj nachyleni w swoj± stronê, z widocznym b³yskiem w oczach. Nie wyczu³ iskry któr± wy³apa³ Jonathan. Dla Lennana w tej chwili liczy³a siê jedynie fascynuj±ca ciemno¶æ, która kusi³a go o wiele bardziej ni¿ cokolwiek do tej pory. Wbrew samemu sobie czu³, ¿e chcia³by siê w ni± zapa¶æ, sprawdziæ co jest po drugiej stronie, do czego mog³aby go doprowadziæ. Zasady, regu³y, którymi siê otaczali jedynie ich krêpowa³y. Pod±¿anie za w³asnymi pragnieniami dawa³o wolno¶æ, ale co z przekraczaniem granic?
Na d¼wiêk g³osu Czarownika, mê¿czyzna jedynie zacisn±³ mocniej d³oñ na szklance z piwem, chc±c w jaki¶ sposób opanowaæ siê. Ca³ym sob± chcia³ zerwaæ siê i... Walczyæ. Roz³adowaæ te cholerne podniecenie jakie go ogarnia³o, a nigdy do tej pory nie czu³ go a¿ tak, w czasie rozmowy. Nie potrafi³ oderwaæ wzroku od jasnych, lodowatych oczu, które zdawa³y siê hipnotyzowaæ go i wci±gaæ za sob± w ¶wiat, który by³ dla niego zagadk±. Nakaza³ sobie, resztk± silnej woli, siedzieæ jak siedzi, a na jego twarzy ponownie pojawi³ siê kpi±cy u¶mieszek.
- Nie jestem anio³em, nie tylko ty masz ciemniejsz± stronê, chocia¿... ja raczej nie mam tak imponuj±cej - odpowiedzia³, staraj±c siê dobraæ ostro¿nie s³owa. G³os £owcy by³ przesycony napiêciem, jakie odczuwa³, choæ stara³ siê nie dac po sobie nic poznaæ. Jednak¿e oczy mówi³y same za siebie, tak jak napiête miê¶nie przedramion, zmuszaj±ce go do pozostania na miejscu, bez ³apania za broñ, wznawiania zamieszania. Na nastêpne s³owa zamkn±³ w koñcu powieki, opuszczaj±c na moment g³owê. Pozwoli³ sobie znale¼æ na nowo opanowanie i choæ ca³o¶æ trwa³a kilka sekund, Fairwolf zrobi³ szybki rachunek sumienia. Czy chcia³ prowokowaæ czarownika do przemiany? Czy chcia³ naprawdê wywo³aæ demony z ciemno¶ci? Nie chcia³. Musia³ odpu¶ciæ. Dowiedzia³ siê do¶æ, ¿eby mieæ jaki¶ obraz Czarownika w g³owie, a nie jedynie szukaj±cego zabawy wariata.
Kiedy otwar³ oczy, podniós³ nieznacznie g³owê, spogl±daj±c na Jonathana spod rzês, z nieznacznym u¶miechem na twarzy. Nie odpowiedzia³ mu, bo nie chcia³ znaæ prawdy. Wola³ wierzyæ, ¿e poznany czarownik nie przekroczy³ granicy. Owszem, ka¿dy mia³ w sobie ciemno¶æ, ka¿dy co jaki¶ czas pogr±¿a³ siê w mroku, ale Lennana obowi±zkiem by³o pozbywaæ siê tych, którzy w mroku ¿yli. Pod¶wiadomie ¿ywi³ nadziejê, ¿e poznany, intryguj±cy osobnik nie by³ przesycony z³em. A potem nagle Jonathan, jak za dotkniêciem czarodziejskiej ró¿d¿ki, pozby³ siê mroku ze spojrzenia. U¶miech satysfakcji zmieni³ siê w wyraz zaskoczenia. Czy¿by to wszystko to by³a jedna wielka farsa? Czy¿by dziecko Lilith wodzi³o go za nos? Lenn uniós³ szklankê do ust, chc±c zas³oniæ zaskoczenie, które zaczê³o nagle przykrywaæ wiêkszo¶æ z odczuwanych emocji. Jak tylko zda³ sobie sprawê z tego, ¿e White odpowiedzia³ na jego retoryczne stwierdzenie, przekrzywi³ nieznacznie g³owê, wyra¼nie zaciekawiony.
- Czego w takim razie wed³ug ciebie oczekujê? - spyta³ czuj±c, jak leniwe rozlu¼nienie znowu rozlewa siê po jego ciele. Zerkn±³ na zawarto¶æ szklanki i ze zdumieniem odkry³, ¿e wypi³ po³owê. Najwyra¼niej bior±c solidny ³yk próbowa³ siê uspokoiæ. Odsun±³ nieznacznie szk³o od siebie, nie chc±c zaburzaæ jeszcze bardziej swojego os±du sytuacji, nie chc±c straciæ kontroli, jak± na moment posiada³. Jednak¿e zadaj±c pytanie obawia³ siê, ¿e znów j± straci. Mimo to musia³ zapytaæ, Jon dobrze wiedzia³ co zrobiæ, co powiedzieæ, ¿eby spotkanie wpada³o na odpowiednie dla niego tory. - Z tego co widzê, to ³acz± jednak tylko ¶mieszne uszy- doda³, mimowolnie ¶miej±c siê cicho.

Jonathan nie czu³ najmniejszej nawet potrzeby, by kryæ to, ¿e chcia³ znale¼æ siê z £owc± sam na sam, ¿e chcia³ dowiedzieæ siê, co siê w nim kryje, ¿e chcia³ siê przekonaæ, jaki on naprawdê jest. Poci±ga³ po fizycznie w³a¶ciwie od pierwszej chwili, kiedy go zobaczy³, ale musia³ przyznaæ, ¿e teraz, kiedy na jego szczêce zarost odznacza³ siê nieco wyra¼niej ni¿ wcze¶niej, by³o w nim co¶ jeszcze bardziej elektryzuj±cego. Nie mówi±c ju¿ o spojrzeniach, które bez dwóch zdañ nabra³y intensywno¶ci i przesta³y byæ tak jednokierunkowe, jak wcze¶niej. Byæ mo¿e Lennan by³ przera¿ony, mo¿e nie chcia³ dopu¶ciæ do siebie my¶li o tym, co mog³oby siê wydarzyæ, ale nie móg³ walczyæ z tym, ¿e jego cia³o mówi³o, ba, krzycza³o co¶ zupe³nie innego i czarownik czu³ to ca³ym sob±. Nie mog³o byæ mowy o tym, by siê myli³, mimo wszystko od dawna czyta³ te sygna³y, nie widzia³ ich pierwszy raz w ¿yciu, dlatego te¿ stawia³ ostro¿nie kolejne kroki czuj±c, jak go to wci±ga, jak zachêca go do tego, by napisa³ ca³kiem now± i ekscytuj±c± przygodê, by sprawdzi³, jak daleko mo¿e zaj¶æ on, zrodzony z ciemno¶ci, dra¿ni±c kogo¶ tak anielskiego pochodzenia, jak siedz±cy przed nim £owca. To by³o niczym nie do koñca zrozumia³a walka dobra ze z³em, gdzie trudno by³o powiedzieæ tak do koñca, kto mia³ jak± twarz i czyje spojrzenie by³o krzywe, nieodpowiednie i niestosowne. I chocia¿ mê¿czyzna milcza³, to jego cia³o, jego ruchy, mówi³y za niego. Jonathan z prawdziw± przyjemno¶ci± ¶ledzi³ jego rêkê, jego palce, gdy przesuwa³y siê pomiêdzy ciemnymi kosmykami i poczu³ co¶ na kszta³t dreszczu tocz±cego siê w dó³ jego pleców, gdy pomy¶la³, ¿e d³oñ £owcy mog³aby tak sun±æ pomiêdzy jego w³osami. Móg³ testowaæ ró¿ne rozwi±zania, ró¿ne odpowiedzi, ale drzwi, których nie chcia³ otwieraæ, zaczyna³y otaczaæ go z ka¿dej strony, za nimi za¶ mog³o kryæ siê dok³adnie wszystko i pewnie w³a¶nie tak by³o, skoro jednak Lennan by³ tak ciekawsk± istot±, dlaczego nie chcia³ dowiedzieæ siê, czy nie pomin±³ czego¶ niesamowicie istotnego w swym ¿yciu?
To jednak zesz³o na dalszy plan z uwagi na to, ¿e mrok postanowi³ opu¶ciæ Jonathana, to bezpieczne miejsce, w którym by³ zamkniêty ju¿ od wieków, gdzie kry³ siê nieproszony o to, by w ogóle wychylaæ swój paskudny ³eb. I chocia¿ czarownik walczy³ z ni±, jakby chcia³ pozwoliæ na to, by wszystko co z³e postanowi³o zerwaæ siê teraz ze smyczy, to jego uwadze nie umkn±³ fakt, ¿e £owca zdawa³ siê z ka¿d± kolejn± chwil± odczuwaæ coraz wiêksz± przyjemno¶æ. By³o to odkrycie do¶æ niespodziewane, bo kto w³a¶ciwie chcia³by igraæ z samym najg³êbszym mrokiem? Najwyra¼niej jednak dla Lennana by³o to co¶ niezwykle wrêcz podniecaj±cego, a Jonathan chyba z miejsca zrozumia³, ¿e chcia³by to wykorzystaæ, co wzbudzi³o w nim samym nieskrywany ogieñ. Iskra, jaka siê pojawi³a, nie zgas³a ani na chwilê, nic zatem dziwnego, ¿e czarownik pod¶wiadomie poruszy³ siê jeszcze a¿ zetkn±³ siê z siedz±cym przed nim mê¿czyzn± kolanami czuj±c, jak w momencie jego krêgos³up razi co¶ na kszta³t potê¿nego wy³adowania. Pragnienie podsycone spojrzeniem £owcy i jego niezdrow± wrêcz fascynacj± zap³onê³o ¿ywym ogniem, stoczy³o siê w dó³ brzucha Jonathana, rozla³o siê gwa³town± fal± i spowodowa³o, ¿e gdy czarownik odezwa³ siê ponownie, jego g³os by³ o wiele ni¿szy, jakby schrypniêty, i kry³o siê w nim tak wiele obietnic, ¿e tylko g³uchy zdo³a³by je przegapiæ.
- Imponuj±cej? - spyta³ nie poruszaj±c siê ani na milimetr. Gdyby by³ bardziej przytomny i ¶wiadomy tego, co dzia³o siê dooko³a nich, z ca³± pewno¶ci± zarejestrowa³by kilka zaciekawionych spojrzeñ. Gdyby móg³ w tej chwili obserwowaæ ich z boku, bez dwóch zdañ musia³by przyznaæ, ¿e wygl±dali, jakby zamierzali rzuciæ siê na siebie, niczym jakie¶ wyg³odzone zwierzêta, którym ma³o wszystkich mo¿liwych uniesieñ, które wiedz± doskonale, czego pragn±, ale z jakiego¶ wzglêdu siê powstrzymuj±, jakby wyczekiwali na w³a¶ciwy moment, który móg³by poch³on±æ ich ca³ych, spaliæ do cna i nie pozostawiæ po sobie ju¿ niczego. Tak niewiele brakowa³o. Nieznacznie przekrzywiæ g³owê. Pochyliæ siê jeszcze w przód. Tylko tyle, tyle ich dzieli³o. Jonathan mia³ nawet wra¿enie, ¿e czuje ciep³y oddech Lennana na swych wargach i mimowolnie jego miê¶nie naprê¿y³y siê jeszcze mocniej, a ciemno¶æ wokó³ niego na chwilê stê¿a³a, jakby szykuj±c siê do skoku. - Nikt nie pozna³ mojej najciemniejszej strony. A ty zdaje siê, ¿e w³a¶nie jej szukasz - doda³ cicho nie odrywaj±c spojrzenia od jego oczu. Byli tak blisko siebie, ¿e Jonathan czu³ ju¿ ¶wierzbienie palców, czu³ gêsi± skórkê i nie móg³ ju¿ w ¿aden sposób zaprzeczyæ, ¿e mê¿czyzna go poci±ga. Wcze¶niej jedynie mu siê podoba³, wywo³ywa³ w nim swoist± ekscytacjê, teraz jednak czu³ ju¿, ¿e po¿±danie po prostu go pali. By³ niczym samotna zapa³ka, któr± kto¶ mia³ rzuciæ na stos, wiedzia³ jednak, ¿e wykonanie tak gwa³townego, tak szybkiego ruchu mog³oby okazaæ siê katastrof±. Nie móg³ jednak nic poradziæ na to, ¿e w³oski na jego rêkach podnios³y siê, a na karku czu³ dreszcze wywo³uj±ce niesamowity wrêcz ucisk. Jego uszy cofnê³y siê, jakby chcia³y broniæ siê przed falami gor±ca, jakie w niego uderza³y. I zdaje siê, ¿e w³a¶nie to zerwa³o nieco kr±g mroku, z którego zdo³a³ wyrwaæ siê niczym narowisty koñ.
Lennan móg³ byæ nieco zmieszany. Mrok otaczaj±cy Jonathana zel¿a³ nieco, a jego spojrzenie sta³o siê znowu jasne i czyste, prêdko jednak £owca móg³ dostrzec, ¿e to nie koniec. Ciemno¶æ, jak± sam, na w³asne ¿yczenie wydoby³, nie by³a czym¶, z czym ³atwo siê walczy³o. Czarownik zamkn±³ oczy pochylaj±c g³owê i zadr¿a³ wyra¼nie, otoczy³ siê nawet ramionami, jakby zrobi³o mu siê niesamowicie wrêcz zimno. Gdyby w tej chwili mê¿czyzna zdecydowa³ siê go dotkn±æ, zorientowa³by siê zapewne, ¿e po gor±cu, jakie bi³o z syna Lilith jeszcze przed chwil±, nie pozosta³ nawet ¶lad. Zdawa³ siê byæ teraz zmêczony, by³o w nim nawet co¶, co sugerowa³o, ¿e jest starszy ni¿ siê wydawa³o, jakby te stulecia jednak nagle postanowi³y wypisaæ siê na jego twarzy. Czerñ zniknê³a z jego w³osów pozostawiaj±c je ponownie, jak wcze¶niej, wypranymi. Napi³ siê piwa czuj±c, jak wszystko, co ich otacza³o, powoli do niego wraca, jak wyostrza mu siê s³uch, jak jego spojrzenie przestaje koncentrowaæ siê tylko na £owcy, ale czu³ siê tak, jakby za d³ugo biega³, za d³ugo æwiczy³, miê¶nie mia³ jakby zesztywnia³e, ca³e zbola³e i nie za bardzo chcia³ siê poruszaæ. Nie móg³, nie powinien.
- Od ¿ycia? Ode mnie? - zapyta³ na to unosz±c spojrzenie, które by³o teraz takie samo jak wtedy, gdy siê spotkali. Znowu by³ leniwym, nieco znudzonym kotem, znowu nie by³ do koñca rozbudzony. Rzêsy rzuca³y cienie na jego policzki, na których na pró¿no by³o teraz szukaæ choæby cienia rumieñca. Pozwala³ teraz Lennanowi kontrolowaæ sytuacjê, to on teraz prowadzi³, to on teraz decydowa³, czy zawêdruj± gdzie¶ dalej w tej rozmowie, czy zostanie przerwana. Jonathan doskonale wiedzia³, ¿e dopiero zaczynali swoj± podró¿, ¿e mieli przed sob± jeszcze wiele takich spotkañ, wiêc nie czu³ równie¿ potrzeby, by naciskaæ na £owcê. Na wszelki wypadek wychodzi³ z za³o¿enia, ¿e teraz warto siê wstrzymaæ, choæ oczywi¶cie wci±¿ gra³ w sw± grê, byæ mo¿e jedynie nieco ³agodniej.
- Och, to widaæ na pierwszy rzut oka. Ale przecie¿ jeste¶ przednim filozofem, nie widzisz niczego wiêcej? - spyta³ siêgaj±c po p³aszcz i zarzucaj±c go sobie na ramiona, By³o mu faktycznie zimno, a ch³odne piwo na pewno nie pomaga³o w rozgrzaniu siê. Nie chcia³ sprowadzaæ tutaj, w tej chwili, kawy. Mo¿e nie chcia³ nadu¿ywaæ swoich si³, a mo¿e wyszed³ z za³o¿enia, ¿e to by³oby jednak ju¿ nieco zbyt podejrzane dla otaczaj±cych ich ludzi, których g³osy obecnie ¶widrowa³y jego umys³.

Mo¿e i jego fascynacja by³a czym¶ nie do koñca normalnym, ale czy maj±c takie geny jak Lennan, mog³o siê byæ normalnym? Szalony ojciec, maj±cy wiele za uszami i wci±¿ zaskakuj±cy niezrównowa¿onymi pomys³ami. Matka, która choæ by³± istot± o ogromnym sercu wobec syna, z zimn± krwi± zabija³a po cichu wrogów Króla. Wujek, który nie do koñca by³ pewien tego kim jest, ale którego jeszcze na nieszczê¶cie Lenn nie mia³ okazji poznaæ. W jego g³owie nie wszystko by³o takie, jak powinno. Widzia³ wiele, £owcy ¿yli w nocy, nie mo¿na by³o siê dziwiæ, ¿e zacz±³ go fascynowaæ ¶wiat, przed którym by³ ostrzegany. Dlaczego tak bardzo siê tego bano? Kiedy¶ palono na stosie kobiety, które zwyczajnie odró¿nia³y wilczomlecz od rumianku. Wiedzê, naukê, nazywano magi±. Co je¶li teraz by³o dok³adnie tak samo? Ciemno¶æ by³a dla niego nieznanym l±dem, który przyzywa³, wabi³, mami³ obietnicami. Jonathan, przez swoje zainteresowanie nim, uparto¶æ, sta³ siê nieomal jej uciele¶nieniem. Zw³aszcza teraz, gdy jego w³osy pokry³y siê smolist± barw±, a oczy nabra³y lodowatego b³ysku. Mo¿e by³o w tym odrobinê fascynacji samym mê¿czyzn±, choæ w du¿ej mierze opiera³o siê wszystko o skrywany przez niego mrok. Tak, to on poci±ga³ tak niesamowicie Fairwolfa, który zdawa³ siê pragn±æ doprowadziæ do ostatecznego wyci±gniêcia demona z czarownika. A mo¿e testowa³ ile z tego, co Jonathan mówi by³o prawd±?
Poczu³, jak nagle zaczêli stykaæ siê kolanami i by³oby k³amstwem rzec, i¿ nie zareagowa³ na to w ¿aden sposób. Nie ruszy³ siê z miejsca, ogarniêty w³asnymi emocjami, ale oczy jakby zapali³y siê dodatkowo. Usta drgnê³y w drapie¿nym u¶miechu, ale zaraz przygryz³ je bezwolnie i zamkn±³ powieki.
- Zdaje siê, ¿e jest to warte ryzyka - odpar³ cicho, czuj±c jak przez ca³e jego cia³o przebieg³ dreszcz. W³a¶ciwie mówi³ bez zastanowienia, zupe³nie jakby teraz kto¶ inny przejmowa³ nad nim kontrolê. Nie by³o tego Lennana, który reagowa³ gwa³townie na niewinne przytrzymanie za kurtkê. Teraz by³ oszo³omiony potêg±, skrywan± przez mê¿czyznê, niczym pijak nie¶wiadomie zmierzaj±c ku przepa¶ci. Szaleniec, który uwierzy³, ¿e mo¿e polecieæ, ale zacz±³ wzbijaæ siê ku s³oñcu omamiony jego ciep³em. Poruszy³ siê nieznacznie, przez co otar³ siê kolanami o Jona, ¿eby ostatecznie odpu¶ciæ. Musia³, je¶li nie chcia³ naprawdê wywo³aæ wilka z lasu. Nie chcia³ te¿ doprowadziæ do konieczno¶ci okaleczania nowego znajomego, je¶li móg³ tak go nazwaæ.
W chwili, gdy tylko emocje opad³y, a jego samego ogarnê³o nieznaczne zmieszanie, wyprostowa³ siê na krze¶le, cofaj±c kolana, byle dalej. Z zaskoczeniem i nieco zmarszczonym czo³em obserwowa³ mê¿czyznê, który teraz zdawa³ siê byæ naprawdê wycieñczony tym, co przed momentem zasz³o. To by³o kolejne ciekawe odkrycie. Najwyra¼niej u czarowników dzia³a³o to podobnie, jak u nefilim przy przemianach w anio³ów. Pamiêta³ jak Viviene po u¿yciu ³aski by³a wycieñczona. Teraz Jonathan, tak pewny siebie i elektryzuj±cy wcze¶niej, wygl±da³ obecnie na znudzonego i wymêczonego. Lenn opar³ siê swobodnie plecami zak³adaj±c nogê na kolano i opieraj±c jedn± rêkê na niej.
- Nie jestem filozofem... Z reszt±, zobacz jak niefortunnie potrafiê dobraæ s³owa - za¶mia³ siê lekko, gestem rêki wskazuj±c na niego, okrytego teraz p³aszczem. - Mo¿e jednak lepiej, ¿ebym nie mówi³ na g³os tego, co my¶lê - doda³. W spojrzeniu Lenna czai³o siê jednak co¶ na znak zaniepokojenia. O dziwo, stanem towarzysza, tym czy wszystko na pewno by³o w porz±dku. W³osy, które teraz by³y wyblak³e, sta³y siê dla Fairwolfa czym¶ na kszta³t sygnalizatora. Mimowolnie obserwowa³ je, jakby chcia³ sprawdzaæ co siê dzieje z jego rozmówc±.
- Zawsze tak siê dzieje? Czêsto musisz tak walczyæ ze sob±? - spyta³ cicho, nie chc±c, ¿eby ludzie siedz±cy wokó³ przys³uchiwali im siê zbytnio. Ju¿ i tak wywo³ali spore zainteresowanie, które równie szybko opad³o, jak ich w³asne emocje. Chocia¿ Lenn wci±¿ czu³ nieznaczne mrowienie, dziwaczn± pustkê. Przekrzywi³ g³owê, lustruj±c go spojrzeniem. Wygl±da³ staro, co¶ w jasnych oczach mówi³o, ¿e mê¿czyzna wiele przeszed³. Co siê za tym kry³o?

Mrok, którego tak po¿±da³ £owca, nie by³ wcale czym¶, do czego powinien chcieæ wyci±gaæ rêce. Owszem, wiele w nim by³o wiedzy, za jak± dawniej palono na stosach, topiono i niszczono, ale jednak sk³ada³ siê w du¿ej mierze z prawdziwego z³a, czego¶, czego nie powinno chcieæ siê poznawaæ. Jonathan w pe³ni zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e gdyby tylko pozwoli³, by do g³osu dosz³o jego drugie ja, to, które umia³o nienawidziæ i nienawidzi³o po dzieñ dzisiejszy, ju¿ dawno by³by poszukiwanym demonem bawi±cym siê ¿yciem ka¿dej istoty, jak± by napotka³. Mimo wszystko obok tej ciemno¶ci, smolistej i gêstej, przera¿aj±cej, a jednocze¶nie z³owieszczo wrêcz ekscytuj±cej, istnia³ równie¿ drugi czarownik. Ten zafascynowany motoryzacj± mecenas sztuki, który przez lata skupywa³ dzie³a sztuki, by potem za bezcen wyprzedawaæ je do muzeów i prywatnych kolekcji. Obok z³a, jakie w nim ¿y³o, by³ te¿ t± istot±, która umia³a zachwycaæ siê dzikim wrzosowiskiem, pustym stepem i lasem o poranku. Nie sk³ada³ siê tylko z tego, co tak bardzo poci±ga³o Lennana, nie zamierza³ jednak ukrywaæ, ¿e to z³o jest w nim w ka¿dy czas i daje o sobie znaæ w najmniej spodziewanych momentach, wype³za z niego pod ró¿nymi postaciami domagaj±c siê tego, by porozmawia³ ze swoj± paskudn± natur± samej otch³ani ziej±cej zgnilizn± i ¶mierci±, upadkiem bez ¿adnego powrotu.
- Przekonaj siê - powiedzia³ na to, tym samym tonem, czuj±c, ¿e cia³o w miejscu, w którym styka siê z cia³em £owcy pali go po prostu ¿ywym ogniem. Gdyby tylko móg³, z pewno¶ci± siêgn±³by teraz w stronê mê¿czyzny, poci±gn±³ go ku sobie i pokaza³ mu, czym dok³adnie jest ciemno¶æ, jak± sam, na w³asne ¿yczenie uwolni³. Móg³ zabraæ go st±d daleko, tam, gdzie zostaliby tylko we dwóch, ale nie na tym polega³a zabawa. Poza tym, mimo wszystko, Jonathan nie chcia³ robiæ nic na si³ê, nie chcia³ zmuszaæ go do czego¶, czego nie chcia³. To nie na tym polega³o. Tak jak potrafi³ zapanowaæ nad ciemno¶ci±, tak samo umia³ trzymaæ na wodzy w³asne po¿±danie, nic zatem dziwnego, ¿e pozwoli³ temu wygasn±æ, powoli, niezbyt spiesznie, a zmêczenie, jakie go ³apa³o, jakie go obejmowa³o, zdawa³o siê podchodziæ mu niemal¿e do gard³a. By³ zziêbniêty, nic zatem dziwnego, ¿e wtuli³ policzek w ko³nierz p³aszcza i spojrza³ ponownie na Lennana. Potrzebowa³ teraz, jak podejrzewa³ snu, gor±cej herbaty, czego¶, co pobudzi³oby krew w jego ¿y³ach do szybszego kr±¿enia, co¶, co po prostu przypomnia³oby mu, ¿e nie jest tak do koñca martwy. Jego w³osy powoli zaczyna³y nabieraæ tej barwy, jak± mia³y zawsze, gdy skrywa³o je zaklêcie. By³ jednak na swój sposób zmêczony, to poczucie swoistego przemijania na pewno mocno go teraz dotyka³o, mocno siê w nim zakorzeni³o i nie chcia³o pu¶ciæ.
- A kto powiedzia³, ¿e filozofowie zawsze dobieraj± dobrze s³owa? - powiedzia³ na to, a k±cik jego ust uniós³ siê w leniwym, nieco kpi±cym u¶miechu. Widzia³ doskonale, ¿e napiêcie w jego rozmówcy ju¿ znacznie opad³o, ¿e nie by³o w nim tej iskry, tego ognia, który przed chwil± by³ gotów spaliæ ca³y ten pub do cna. £owca wycofa³ siê na bezpieczne pozycje, czarownik zrobi³ to samo, ale nie zamierza³ jeszcze przerywaæ tej konwersacji. Odnosi³ jednak wra¿enie, ¿e Lennan przejawia zainteresowanie jego obecnym stanem. Czy¿by nawet w jego spojrzeniu czai³o siê co¶ na kszta³t niepewno¶ci, jakiej¶ swoistej troski? Byæ mo¿e. Naci±gn±³ na siebie mocniej p³aszcz i zamkn±³ na d³u¿sz± chwilê oczy. Uspokaja³ siê, ale jednak czai³a siê w nim staro¶æ, która równie¿ zdawa³a siê powoli blakn±æ, wracaj±c na swe miejsce, tam gdzie by³a skryta przed wszystkimi istotami na tym ¶wiecie.
- Czê¶ciej, ni¿ bym sobie ¿yczy³ - przyzna³ po d³u¿szej chwili milczenia i spojrza³ ponownie na £owcê posy³aj±c mu wyj±tkowo krzywy i kpi±cy u¶miech, który da³o siê sklasyfikowaæ jako irytuj±co atrakcyjny. By³ jednak nieco przygas³y, jakby czai³ siê w nim równie¿ smutek. Jonathan bez w±tpienia mia³ przed sob± noc, w czasie której bêdzie ponownie zastanawia³ siê, czy lepiej pewnych rzeczy nie zerwaæ, nie siêgn±æ tam, gdzie siêgaæ nie powinien, by przekonaæ siê, co czai siê w ciemno¶ci. Daæ siê uk±siæ i spojrzeæ sobie w oczy, dowiedzieæ siê ostatecznie, kim tak naprawdê jest. Czy to, co stworzy³, by³o jedynie eleganck± pow³ok± dla przemieszczaj±cej siê wiecznie ciemno¶ci? - Próbowa³e¶ kiedy¶ zapanowaæ nad w³asnym gniewem i rozczarowaniem? Nad chêci± uderzenia kogo¶, pobicia go, patrzenia, jak ten odpokutowuje za swoje grzechy? - spyta³ cicho przesuwaj±c d³oni± po drugiej d³oni i staraj±c siê w ten sposób nieco siê rozgrzaæ.

U¶miechn±³ siê do swoich my¶li, przygryzaj±c nieco wargê, aby powstrzymaæ ten u¶miech. Wychodzi³o na to, ¿e w oczach Czarownika, poza byciem cholernym królikiem, sta³ siê filozofem. Przez kilka zdañ wypowiedzianych z prób± ostro¿nego ich dobrania. Z drugiej strony, kto wie czy podobnie nie przebieg³oby ich pierwsze spotkanie, gdyby wpad³ na podobny pomys³, co teraz. Filozof. No tego jeszcze nie by³o.
- Mimo wszystko, wstrzymam siê przed wydawaniem opinii... Mimo wszystko, to wszystko mo¿e byæ jednym wielkim przypadkiem, kpin± losu - odpar³, rozk³adaj±c na moment d³onie. W koñcu mê¿czyzna by³ nowy w Yorku, móg³ st±d za chwilê wyjechaæ. Lenn nie s³ysza³, ¿eby do Organizacji do³±czy³ jeszcze jeden Czarownik, a i Jon nie przyzna³ siê do niczego. Nawet nie powiedzia³ choæby jednego s³owa w tym temacie, gdy pad³o w lesie pytanie. £owca nie zamierza³ jednak¿e dr±¿yæ tematu. Mo¿e kiedy¶, je¶li rzeczywi¶cie jeszcze siê spotkaj±. Mo¿e wtedy. Teraz jedynie obserwowa³ jak jego towarzysz zaczyna przypominaæ Przyziemnego ogarniêtego gryp±. Przemarzniêty, wymagaj±cy ca³ym sob± ciep³a, odpoczynku. Tak, ta opiekuñcza czê¶æ Lenna, której nie by³o wcale tak wiele, która by³a zarezerwowana g³ównie dla jego matki, przez co od dawna drzema³a w jego ciele, nagle drgnê³a. Mo¿e niepotrzebnie prowokowa³? Nie chcia³ mieæ na sumieniu obcego czarownika, który os³abiony pad³ czyj±¶ ofiar±. Zaskoczony swoimi my¶lami napi³ siê piwa, przygl±daj±c siê mu przez moment krytycznie. A mo¿e wszystko by³o win± alkoholu?
Czê¶ciej... Nawet Lenn siê skrzywi³, przesuwaj±c d³oni± po karku. Jak by³o ¿yæ z takim ciê¿arem? Czy Jon te¿ mia³ swoj± demoniczn± wersjê? Czy tylko nieliczni Czarnoksiê¿nicy takie maj±? Na kolejne pytanie znieruchomia³, a jego spojrzenie wbi³o siê w oczy Jona. Czy kiedykolwiek próbowa³?
- Nie - odpowiedzia³ prosto, po czym lekko westchn±³, przymykaj±c powieki. - Czasami, ale gdy nie jestem tak naprawdê wyprowadzony z równowagi... W innym przypadku nie próbujê. Nawet ostatnio, choæ mia³em okazje wstrzymaæ strza³ê, wypu¶ci³em j± w stronê bezbronnego. A najciekawsze jest to, ¿e jest mi z tym... dobrze - odpowiedzia³ cicho, nieomal szeptem, ze wzrokiem utkwionym gdzie¶ za siatkówk± b³êkitnych oczu. Widaæ by³o, ¿e nieznacznie zapad³ siê we wspomnienia, z których otrz±sn±³ siê mrugaj±c szybko oczami i poci±gaj±c kolejny ³yk z kufla.

Mo¿e uwaga Jonathana dotycz±ca dotycz±ca tego, ¿e Lennan przypomina mu filozofa by³a nieco prze¶miewcza. Mo¿e jednak mówi³ prawdê. Pewnym jednak by³o, ¿e jego zachowanie, jego chêæ poznawania tego, co nieznane, przekraczania granic, szukania jaki¶ kolejnych ciekawostek, które ukryte by³y przed jego wzrokiem przez lata, to spojrzenie, wyczekiwanie i jego porównania, powodowa³y, ¿e czarownik chcia³ s³uchaæ go jeszcze d³u¿ej, jeszcze uwa¿niej. Poci±ga³ go. Nie tylko fizycznie. By³ przystojny, w³a¶ciwie jakby nieco bardziej, mo¿e teraz Jonathan widzia³ go wyra¼niej, a mo¿e ten d³u¿szy zarost bardziej mu pasowa³, trudno powiedzieæ. Niemniej jednak w mê¿czy¼nie by³o co¶ wiêcej, kry³a siê w nim inteligencja, chêæ poznawania nieznanego, chêæ prze³amywania jaki¶ tabu i szukania tajemnic, która powodowa³a, ¿e czarownika ci±gnê³o do niego jeszcze mocniej, chcia³ dowiedzieæ siê czego¶ wiêcej o samym £owcy, a jednocze¶nie wci±ga³ go we w³asn± grê. Czeka³ na nastêpne teorie dotycz±ce bram, teleportacji i wszystkiego innego, chocia¿ doskonale wiedzia³, ¿e tak naprawdê nigdy nie bêdzie w stanie w pe³ni obja¶niæ mu dzia³ania tego, co potrafi³ robiæ. W wielu przypadkach przychodzi³o mu to tak ³atwo, jak pstrykniêcie palcami. On równie¿ nie do koñca pojmowa³, czym s± runy, którymi móg³ pos³ugiwaæ siê Lennan, ale w tej chwili dotar³o do niego co¶, co pomin±³ ca³kowicie przy wcze¶niejszym spotkaniu, co¶, co pomija³ od lat. Oto na przeciwko diab³a siedzia³ anio³. Jakie¿ to by³o zabawne i ekscytuj±ce! Tym bardziej, ¿e iskier i zaciekawienia z obu stron nie da³o siê ukryæ. Byæ mo¿e w³a¶nie tak dzia³a³o s³ynne przyci±ganie siê przeciwieñstw, któ¿ to wie?
- Poczekam na twój os±d - powiedzia³ na to u¶miechaj±c siê do niego zadziornie, a jego oczy, chocia¿ zdecydowanie zmatowia³e i zmêczone, b³ysnê³y lekko, gdy przypatrywa³ siê mê¿czy¼nie, jasno daj±c mu do zrozumienia, ¿e nie zamierza odpuszczaæ. To by³o dopiero ich drugie spotkanie, ale Jonathan by³ pewien, ¿e nie ostatnie. Mia³o to jednak coraz mniej wspólnego z kostk±, która spoczywa³a bezpiecznie w kieszeni jego spodni. Pocz±tkowo chcia³ nieco podrêczyæ przystojnego mê¿czyznê, sprawdziæ, jak daleko bêdzie móg³ zaj¶æ, ale teraz marzy³ o przekroczeniu ka¿dej mo¿liwej granicy, podj±³ z nim grê, w któr± nie gra³ chyba z nikim innym, a przynajmniej nie przypomina³ sobie, by w ca³ym swym d³ugim ¿yciu zdo³a³ poprowadziæ taki, a nie inny taniec. Wiedzia³, ¿e do tanga trzeba dwojga, ale w³a¶ciwie momentalnie przesta³ mieæ w±tpliwo¶ci, czy druga z zasiadaj±cych tutaj osób w ogóle chce w tym uczestniczyæ. Chcia³a. Choæ byæ mo¿e jeszcze rozum jej tego wzbrania³.
Cokolwiek by siê nie dzia³o, Jonathan czu³ jednak ch³ód i zmêczenie. Coraz czê¶ciej my¶la³, ¿e jego demoniczna strona faktycznie musi siê uwolniæ, by choæ na trochê poczu³ spokój, by pewne kwestie zrozumia³. Obywa³ siê bez tego od blisko trzystu lat, ale w koñcu jego przesz³o¶æ, jego natura, w koñcu siê o niego upomnia³a, zaczê³a siê do niego dobijaæ prowokuj±c do dziwnych, niebezpiecznych dla niego samego my¶li. Przez chwilê nie rozumia³, co dok³adnie dzieje siê z Lennanem, ale w dziwnym oszo³omieniu doszed³ do wniosku, ¿e mê¿czyzna jest chyba nieco speszony, a jednocze¶nie jakby... Przejmowa³ siê? Tym, co siê wydarzy³o, tym, ¿e czarownik znajdowa³ siê na skraju jakiej¶ wytrzyma³o¶ci? Co prawda Jonathan nie by³ tak zmêczony, by zapa¶æ siê w sobie, ale faktycznie odczuwa³ na swojej skórze skutki uboczne mierzenia siê z w³asnym gniewem, w³asn± ciemno¶ci±, z w³asnym demonem, który rado¶nie wy¿era³ mu wnêtrzno¶ci, gdy tylko do tego dopu¶ci³. I choæ nie by³ pewnie taki, jak czarownicy, o których s³ysza³ Lennan, choæ nie pa³a³ chêci± wymordowania ca³ego ¶wiata, to doskonale zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e nie jest krystalicznie czysty i mia³ swoje za uszami, zna³ siê nieco na przywo³ywaniu i tej zakazanej czê¶ci magii, chocia¿ wola³ nie mówiæ o tym zbyt g³o¶no. Na wszelki wypadek.
- Sam powiedzia³e¶, ¿e ciemno¶æ bywa ró¿na. Ale mo¿e ta, która kryje siê w tobie, nie jest wcale tak odleg³a od tej, jaka ¿yje we mnie - powiedzia³ cicho i spojrza³ mu prosto w oczy. Mrok spuszczony ze smyczy. Tym razem Jonathan poczu³, jak jego miê¶nie siê naprê¿aj±. Nie mia³ si³y na tê rozmowê teraz, podejrzewa³ zreszt±, ¿e Lennan za chwilê siê ocknie, zorientuje, co powiedzia³ i utnie temat. Musia³ jednak dowiedzieæ siê, o co chodzi, przetrawiæ to, zrozumieæ. Bezbronny? To nie brzmia³o najlepiej, z drugiej jednak strony siedz±cy przed nim mê¿czyzna by³ £owc± i mia³ obowi±zek zaprowadziæ pokój, byæ mo¿e za wszelk± cenê.

U¶miechn±³ siê lekko pod nosem, w taki sposób, w jaki doro¶li u¶miechaj± siê, gdy dzieci maj± niem±dre pomys³y. Dwa spotkania, ale raczej przypadkowe. Jakie by³o prawdopodobieñstwo, ¿e Czarownik, nie znaj±c jego imienia, bêdzie móg³ znów go znale¼æ? Raczej niewielkie... A przynajmniej tak siê zdawa³o £owcy. Odczuwa³ pewien rodzaj satysfakcji nie przedstawiaj±c mu siê, nie podsuwaj±c niczego, co mog³oby zdradziæ mu jego imiê i nazwisko. Jasne, jakby wypyta³ o £owcê z uszami wró¿ki, z ca³± pewno¶ci± dosta³by odpowied¼. Lenn nie by³ pewien, ale prawdopodobnie by³ jedynym takim w tutejszym Instytucie. Nie by³oby wiêc trudno go znale¼æ, ale mimo tego, nie zamierza³ u³atwiaæ. Kto wie, mo¿e jutro to wszystko oka¿e siê szalonym snem?
Przejmowa³ siê, co nawet dla niego by³o zaskoczeniem. Nie by³o co tu gadaæ, zazwyczaj tak siê nie troszczy³ o ludzi. A mo¿e mia³ wyrzuty sumienia, ¿e swoj± dociekliwo¶ci± doprowadzi³ mê¿czyznê do os³abienia? A mo¿e obawia³ siê, ¿e ten lada moment zemdleje? Za bardzo jednak pogr±¿y³ siê w próbie zrozumienia tego, co te¿ w nim siê chowa³o, i¿ nie zauwa¿y³, jak sam siê ods³oni³. Pozwoli³ na moment swojej ciemniejszej stronie przeci±gn±æ siê leniwie w jego oczach. Ziewnê³a, przypominaj±c o sobie, podsuwaj±c wspomnienia w formie obrazów oraz emocji. Wiedzia³, ¿e zrobi³by to raz jeszcze, i znowu, i znowu. Nie zmieni³by swojego zachowania, ale czy by³ z tego dumny? Nie wiedzia³.
Odchrz±kn±³, spojrza³ na resztê piwa z niesmakiem, po czym po prostu z³apa³ kurtkê i podniós³ siê z krzes³a. Przechodz±c obok Jonathana zatrzyma³ siê na chwilê, k³ad±c na moment d³oñ na jego ramieniu.
- Powodzenia z ciemno¶ci±, przyda siê nam obu - rzuci³ cicho, nieznacznie nachylony do niego, ¿eby nikt nie s³ysza³, po czym wyszed³, ubieraj±c kurtkê i stawiaj±c jej ko³nierz. Nagle i jemu zrobi³o siê dziwnie zimno. Pora by³a wracaæ do pokoju w Instytucie...


/zt x2

Wypad do baru to by³o co¶, czego potrzebowa³. Nawet osoby typu Chrisa musia³y spotkaæ siê z kim¶ znajomym by nie zapomnieæ jak siê mówi. Ksi±¿ki by³y dobrymi towarzyszkami i randka z nimi nie kosztowa³a maj±tek, ale ¿ywa osoba raz na jaki¶ czas te¿ by³a dobra. "Ofiar±" w wyniku losowania zosta³a Pia, kobieta dziêki której zacz±æ postrzegaæ ¶wiat nieco bardziej kolorowo. Sam przed sob± nie chcia³ siê przyznaæ, ¿e zaprosi³ j± ze wzglêdu na dostrze¿on± zmianê. Wysz³oby jeszcze, ¿e siê martwi i ca³y jego ¶wiat by siê za³ama³. Wci±¿ pozostawa³ ameb± w relacjach damsko-mêskich i nie wiedzia³, czy podobne stwierdzenia s± wskazane. Liczy³ na to, ¿e pod wp³ywem alkoholu i ogólnego rozlu¼nienia Pia powie co j± trapi albo rozwieje Chrisowe w±tpliwo¶ci. No bo przecie¿ mog³o siê mu tylko wydawaæ, nie? Umówili siê w pobliskim Fox Inn, w jego bardziej tajemniczej czê¶ci na godzinê 19. Zjawi³ siê na miejscu parê minut wcze¶niej by zaj±æ dogodne miejsce i sprawdziæ, czy nie wpadn± na bandê pijanych wampirów. Lepiej omijaæ bójek, Chris nie mia³ ochoty wyl±dowaæ pó¼niej na dywaniku u dyrektora. Zaczeka³ z zamówieniem na swoj± towarzyszkê, co by nie wyj¶æ na nieuprzejmego. Ubra³ siê do¶æ schludnie, ale bez wielkiego sza³u by nie zwracaæ na siebie uwagi. Siedz±c i stukaj±c palcami w blat sto³u zastanawia³ siê czy Pia nie zapomnia³a o spotkaniu albo czy nie wyskoczy³a jej operacja w szpitalu czy inne duperele.

/marzec

Pia stara³a siê informowaæ je¶li mia³a siê gdzie¶ spó¼niæ - oczywi¶cie je¶li tylko mog³a. Czasem wypada³y jej sprawy tak niespodziewane.. To chyba jednak wiedzia³ ka¿dy, kto choæ trochê j± zna³. A o ile Chris i Pia nie mogli siê nazwaæ przyjació³mi, to spêdzili ze sob± chwilê przez te kilka lat wspólnego ¿ycia w Yorku. Nestraven stara³a siê dotrzeæ do zamkniêtego na emocjonaln± czê¶æ kontaktów miêdzyludzkich Chrisa i nawet jej to wysz³o, w pewnym zakresie. Nie by³a przecie¿ psychologiem, po prostu lubi³a ludzi. Stormnight by³ wiêc jedn± z osób, które mog³y zauwa¿yæ zmianê w jej zachowaniu, pewne odsuniêcie siê i zamkniêcie, choæ pracowa³a z takim samym zapa³em jak zawsze wcze¶niej, co do tego nie by³o w±tpliwo¶ci.
Kobieta wesz³a do Fox Inn kilka minut spó¼niona, niewiele, ale jednak. Mia³a na sobie czarne jeansy, p³askie botki za kostkê, na górze skórzan± kurtkê, a pod ni± bia³± koszulê wpuszczon± w spodnie, z lekkim kwiatowym haftowanym wzorem na mankietach i ko³nierzyku. Byli w pubie, nie musieli wygl±daæ nie wiadomo jak, ale na pewno nie zamierza³a pojawiæ sie tu w bluzie z kapturem. Jak Ciê widz± tak ciê pisz±, pozycja Ordynatora zobowi±zywa³a... nie, ¿eby ktokolwiek z ludzi wiedzia³. Z drugiej strony nie wiadomo na kogo siê trafi. A ta maska naoko³o to czasem wszystko, co mamy.
- Hej - podesz³a do Chrisa, by siê przytuliæ na powitanie i usiad³a obok - je¶li by³ przy barze albo naprzeciw, je¶li siedzia³ przy stoliku.
- Zamówi³es ju¿ co¶?